Volltext Seite (XML)
einen Meierhof und ein Brauhaus zu errichten, wurde nur durch seinen Tod vereitelt. Wahrscheinlich hat er auch den Ortsschulzen ihre Rechte arg beschnitten und ihnen das Leben sauer gemacht. Auf einem losen Blatte, in verzierter Schrift, findet sich folgender Satz: Anno 1661 den 28 Aprilis Ist dieses Buch in das Gräss liche Gallasische Ambt Friedlandt von dem Scholtzen vndt Eltisten zu Hochwald gegeben, daß es zu einem Schöppen buch confirmiert vndt waß vor Ordnung bey Kauffen vndt Verkauften soll gehalten werden. Auch was die Gerichts gebühr vndt anders davon zu nehmen vndt zue geben sey, vndt ist dießer Zeit Haubtmann gewesen der Wohledle vndt Gestrenge Herr Johann Friderich Schultheiß Christoph Zicker Georg Gabler Hans Funke. Auf der Rückseite desselben Blattes erteilt das Herr schaftliche Amt nun folgende Auskunft: „Erstlich soll der Schultheiß vndt Eltisten vermöge Ihrer Pflicht fleißig darauf sehen, daß kein Kauft tractiret werde oder etwas handele so wieder Gräfl. Obrigkeit Rega lien oder Einkommen, es seye an Züntzen, Steuern, Con- tributionen, Gräntzen, Hofediensten, oder wie es Nahmen haben mag. Auch in allewege darauf sehen, so viel Ihnen möglich, daß Kauffern oder Verkauffern nicht Vorrecht ge schehe oder mit bösen Practiken hintergangen werde. Vndt sollen alle Erb- vndt andere Gütter Kaufte in Gerichten nicht länger als in Vierzehn Jahren zu zahlen zugelassen seyn, mit gewieben? vndt Borbürgung der Baargelber, nach ? ins Ambt gebracht, Vndt auf Consens deßselben in dieses Schöppenbuch nicht anders, alb wie der Kauft ver fasset vndt Confirmiret, geschrieben werden. Eß sollen Scholtze vndt Eltisten auch kein Geldt in dießeS Buch schreiben oder legen lassen, es seye dann, der Kauft zuvor Ratificiret. Jngleichen sollen sie auch die Schul, den zu einem Jedweden Kauft in Viehes Buch einschreiben laßen. Keine Bewilligung, da etwann einer bässer (?) Wiesen, Acker, Gärten, oder anderes versetzen oder ver pfänden wolte, sollen sie in daß Buch tragen, es habe dann das Ambt zuvor darein bewilliget, auch Witwen, Waisen, vndt andere Gelder oder waß sonsten gehandelt vndt ver kaufst. Jngleichen nichts anderes in dieses Buch schreiben, alß wie es der Wahrheit gemäß. Vndt soll die Gerichte " (Weiteres fehlt, da an- scheinend das dazu gehörige Blatt verloren gegangen ist.) (Schluß folgt.) An qprellt Feuerwehr A dr A'»eftckmied soaßn sä groad su schien denn Obdafln. 's milcht iu im o nenn rim 'ein und dr Aberschmied hoatt groad 'n dritln Löffels Brooiabern a dr Hand, do fängt's doa uff eemol dranßn oa ,'blosn und oa z'bläkn, doaß dr Ader schmied glei 'n Löffel a d' Pfoann ickmeeß. A Rimgdütt woor'sch, doaß urndlich de Ziegn an Stoall ganz remetersch wurdn D'Bechnliebln koam zr Tür reigsturzt und bläkt aus oulln Avals: »Feuer! Feuer! Kummt och fix!" Dr Aberschmied stürzt Hintern Tisch avür und lief naus; denn dar buch» nä andersch, 's wär bei dann. Noa a Weil koam'r wiedr reikoalluppt, fuhr a d'Stiefeln nei, zug'ch d'Iack oa und wullt'ch'n Helm ufsetzn. Ja, dr Helm. Wu woar ock dar hie? Dar hing doa sunst Immer uff senn Flechl. Itz ftng'r merkwürdg oa z'fluchn, räumt d'Kommod aus und schmeeß 's ganze Klumpcht a d'Stube. Ar rannt a's Gwölb naus, reeß an Milchtrog im und goab zwä Tallern 'n Rest, ober dr Helm woar nerne. Dr Aberschmied wurd immer vrhoster, 's toat'n ock nischt nutzt,; denn dar kunnt denn bestn Willn nä wifln, doaß sein beedn Iungser heut Noamittg Feuerwehr drmitt -macht hoattn und doaß dar Helm I- senn Stand untern Koampee gkriqt hoatt! W'e'r wiedr zr Tür reigschlußt koam, brucht'n vr Kleen oagschleppt. 's woar groad no Zeit, dooß'r'n an richtge Hurbel gähn kunnt, und naus woar'r zun Dunnerluche. Wie'r zun Spritznhaus koam, standn sä schunn oall poaroat. Und doas woar nä ock su; denn der Aberschmied woar dr Hauptmoann. Nu ging's aber lus, immer troapp troapp's Duft nunter. D'Leut standn oall vr'n Türn und soitn, doaß' bet Bergschustrn an Nubbrdurf sein würd. 's woar a ludrmaßq Foahrn. Dr Schifte loag zwo Ahln huch und wie sä bahl aus'n Duft nouswoarn, toat'ch kee Road mieh drähn. An Sandbera bleebn iä goar steckn. Wie sä nu an Weil rimgwürgt hoattn, koam'n sä wiedr raus aus dr Schnteweb, und wettr gina's wiedr Endlich hoattn sä d'Spritz bis uff 'n Sandberg nuffgleiert. Du durt aus kunrftn sä 's ganz Nubbrdurf übersahn. Richtg o, durt toal's a bißl funkln, aber 's woar nä dr Räd wart. „Do brauch mr goar nä urscht hie", soll Elisnbäcke, „eh mr durt nuntr gwurgt sein, is doas Feuerchl längst aus. Ich wär drvür, mir Kehrn glei wiedr im." „Su bäckt 'ch o," fuhr Langnbauer furt, dar o gern a Wurt mit neirädn toat. „Oberhaupt, langn uns d' Sckläuch goar nä vun Sckmiedieich bis durt hie. 's is o oalls zugfrurn, mir Kinn ju nern nä drzu." Doas muckt su o omend moonchn eiloichtn. Und itz wurd nu a grußes hie und har. „Do brauch mr a andr Mol goar nemmie urscht aus- riickn," soit dr Aberschmied, dar no verrückt woar, doaß'r senn Helm nä glei gfundn hoatt. Do hoatt'r aber a d'Wespen gsturlert. Wenn's wengstns richtg brenn töt, wär'sch wiedr woas andersch. 's mütztn doa d'Woaffroerhältnis o mit ei Betracht aezoin wardn. Und über haupt wär an Sckmiedieich ock su a Pfützl Woassr, doaß kaum vr een Spritz langn tät, vielwingr vr a paar. Und su ging's weiter. Wie 'ch sä nu su an Weil rlmastrittn hoattn, do soit a ganz Gscheiter: „Wißl'r woas? Mir luffn doas Feuer Feuer sein und soahrn bis zr Sandschenk noa. Durt kehr mr urscht amol ei und derno werd'ch's wiederfindn." Und 's End vun Lied woar, doaß goar nä lang druf d' Spritz an Hof vu dr Sandschenk stand und uns Feuerwehr soaß ganz ausgluffn bei an Faffl Bier a dr Schenkstube. Weil aber Elisnbäck groad 'n Gburtstag hoatt, ließn s'n buchlabn und dar wurd glei noa zu an Foffl Bier verdunnert. Nu wurd aber Labn ei die Bande. Dr Abersckmied steeg uff an Tiesch und toat an Räd hahln. Uns Feuerwehr woar groad wie aus 'n Häusl. Aber oalls hoat a End und o dar schien Obd a dr Sandschenk hoatt ees. Wie'ch Bauersch Gutthelf a Gloas Bier eilufln wullt und wie's ock noa su aus'n Hoahn rauspfutzn toat, soit'r: „Itz foahr mr heem." Und su wurd's o. Doas hält oalls gutt giehn Kinn, wenn die Weibsn nä gwast wär». Freilich, mit dann hoattn sä nu nä grecht, 's kunnt schunn a dr drittn Stund sein, do fuhrn sä d'Spritz wieder an Stoal nei und a jeds kruch a sei Bette. An Stilln aber toat'ch moancher frähn, doaß sä wiedr amol a richtg Ding gdräht hoattn. 'n andern Obd druf koam de Zeitung zu Elftnbäckn. Satt'r'sch, do stand's drinne, doaß bei Bergschustern d'Scheun roatugoal oabgbrannt woar. Ooll Feuerwehrn woarn ei dann Bericht beniehmt, ock uns nä. Doas fiel nu dr Elisnbäck» glei uf. Wie koam doas? Dar Sach mußt uff'n Grund gangn wardn. D'Elisnbäckn hoatt aber Huhr nff'n Zähn und ees woar sicher, die ließ nä lehr luckr oas bis sä's raushoatt. Ihrn Moan toat sä urscht goar nischt soin, doas wullt sä viel gscheiter oadrähn. Zrurscht toat sä LIebls Paulin froin, di« woar vun Nubbr- durf und toat Sammeln breettroin. Ja, soit die, sie hätt'ch » schunn gwundert, doaß uns Feuerwehr nä durt gwast) wär Sie wär a paar Stundn deen Feuer gwast und hätt no extra