Volltext Seite (XML)
4- 66 -+■ 7 f 51. Mjetel a hnojski bruk. [32.] „I?6j, žiw so wšak wot kwĕtkow tuka, I Pĕj!“ wabi mjetel Imĕjskoh’ bruka, „Njej’ lĕpje čiste wuzwoliĕ A k lĕpšemu so přiłožid?“ A zo by bruk lĕšt, lubosĕ dostał A při tej lĕpšej pastwje wostał: Tam mjetel z nim je lĕtała A swĕj kumšt jemu pokaza. Ta nowa wĕc so bruka jima, Smĕch towařšow wĕn kedźbu nima; Wĕn rady khwalbu srĕbaše, Duž z njerjada so pozbĕže. Wĕn jĕdźeše proch kwĕtkow rjanych A pilny njepřepušĕi žanych, A mjetele žno wyskachu: „„Tu mĕchmy dušu dobytu!““ Přez pola, łuki, přez poł swĕta Naš bruk, kaž praju, dołho łĕta, A we tym zo tak ĕahaše, Wĕn kruwjacy planc wuhladnje. Tĕn bĕše jeho pastwa stara A wonja jemu jara jara, Tež stari bratřa kiwaja — Wĕn mysli a so rozmysla. „Wzmi pos te kwĕtki wšĕ!“ wĕn trubi, „Tĕn planc mi zawĕrnje so lubi +