Volltext Seite (XML)
462 Zjewjenje s. Jana japoStoła, 20. 21. 13. A morjo da mortwych, kotřiž beciiu w nim, a smjerć a hela podaštej swojich mortwych, kotřiž bĕchu w nimaj, a su- dźeni buchu kćždy po swojich skutkach* 14. A hela a smjerć buštej ćisnjenej do jĕzora wohnja. To je druha smjerć* 15. A štož njebu namakany w knizy žiwjenja zapisany, bu ćisnjeny do jĕzora wohnja.* STAW XXI. Po wobnowjenju njebja a zemje pokaza so nowe mĕsto Jeruzalem wot Bolia přiliotowane za njewjestu Jehnjeća; sprawni su překrasnjeni, boliazabyćiwi pak do wohnjoweho jĕzora za- storeeni; tohole mĕsta murje a wrota a zaklady so wopisuja a mĕrja, to wšitko je złoto a ĕista škleńca, drohe kamjenje a parle. ■A. widžacli nowe njebjo a nowu zemju. 1‘řetož prĕnje njebjo a prĕnja zemja so miny, a morja hižo njeje.* Is. 65, 17; 66, 22; 2. Pĕtr. 3, 13. 2. A ja Jan widźach swjate mĕsto Je- ruzalem nowe z njebjes zestupowace wot Boha,* wuhotowane jako njewjestu wu- pyšenu swojemu mužej.** 3. A słyšach wulki hłćs z trćna,* kiž praji: Hlej stan Boži mjez ĕłowjekami, a budźe bydlić z nimi, a woni budźa jeho lud, a Bćh sam budźe z nimi jich Bćh;** 4. A Bćh zetrje wšitke syłzy z jich woĕow, a smjerće njebudźe dale ani ru- dźenja ani wołanja ani bolosće njebudźe dale, dokelž prĕnje je zašło.* Is. 25, 8; wyše 7, 17. 5. A rjekny, kiž sedźeše na trćnje:* Hlej, nowe ĕinju wšitko. A rjekny mi:** Piš, dokelž tele słowa su cyle wĕste a wĕrne. i s . 43, 19; 2. Kor. 5, 17. (i. A rjekny mi: Stało je so. Ja sym Alfa a Omega, spoĕatk a kćnc.* Ja 13. /o morjo, smjerc a hela swojich mortwycli podawa, swcdci, zo je wot-mortwych-wstaće powšitkowne; smjerć a hela dźeržeštej mortwycli jako jatych. — 14. Smjerć a bjezdno so na w-ĕčne, runja zwĕrisku a djabołej, do hele ćisnjetej, t. r. wša njezbćžnosć, kotraž z hrĕcha wuikłiadźa, dostanje swoje mĕsto mjez zatamanymi. —. 15. Tamni, kotryehž mjena njejsu zapisane w knizy žiwjenja, t. r. kotřiz ze žiwej wĕru z Khrystusom zjednoćeni njebĕchu, wumru druhi krćć; wumrĕchu po ćĕle a wumru nĕtko po duši, a to bjez nadźije na zbćžnosć; to je wĕčna smjerć; tamni pak, kotřiž bĕchu na swĕće po duši žiwi, dćstanu wĕčne žiwjenje. I (' Jan wopisuje nĕtko w poslednim wobrazu cyrkej liožu w jeje překrasnjenju; njebjo a zemju bĕ Bćh k swojej česći stworił, na zemi čłowjeka na sebje podobneho, kiž mĕješe jemu słužić, na zemi knježić a ju z njebjom zjednoćić. Toła čłowjek zhrĕši, a hrĕch na zemi knježi, a njebjo je źa ^zemju, za cłowjeka zhubjene. Tola Khrystus njebjo ze zemju zas wujedna, a ze swojej smjerću čłowjekam puć k wĕčnemu žiwjenju zas wotewri, a swoju cyrkej, kralestwo Bože na zenn , załoži, zo by w njej Bćh knježił, jakož w njebjesacli knježi. Zemja ma so přez cyrkej do tamneho postajenja přemĕnić, w kotrymž bĕ před hrĕcliom; njebjo a zemja dale budźetej wobstać a to wĕčnje, ałe wobnowjenej, z nowa stworjenej, a to z wohnja, w kotrymž so podoba stareho přemĕni; tohodla praji s. Jan, zo morja wjacy njebudźe, dokelž je ze starym swĕtom, kotryž bĕ z njeho nušoł, zašło. - 2. Swjate, t. r. Bolm swjećene mĕsto Jeruzalem je wobraz zjednoćenja swjatych, cyrkwje Božeje, a to wojowaceje na zemi, a so zradowaceje w njebjesach. Tu widźi s. Jan nowy Jeruzalem, t. r. wobnowjenu, překrasnjenu cyrkej. Zestupuje z njebjes, wot Boha, dokelž Bćh je cyrkej tak překrasnił; njebjeska cyrkej zestupuje. na wobnowjenu zemju. Wot mortwycli stanjene ćĕło žada sebi nowe wobydlenje, kotrež pak ma tež překrasnjene być, jakož ćĕło same, tohodla zestupuje so zradowaca njebjeska cyrkej na zemju wot Boha za nju wobnowjenu a překrasnjenu. ** Nowa cyrkej je překrasnjena a ma so nĕtko wozbožena z božskim nawoženjom, z Khrystusom, zjednocić. 3. t. r. z blizkosće trćna wot jenoho ze staršich. ** To, na čož stan sluba a templ stareho zakonja pokazowaštaj, to budźe nĕtko we wobnowjenej, překrasnjenej cyrkwi prawda; B6h přebywa mjez čłowjekami. Tež hižo w starym zakonju přebywaše B6h mjez swojim ludom ze swojej pomocu, ze swojim zakitom, ale tole přebywanje bĕ słaby sćĕn wozbožaceho přebywanja Boželio w překrasnjenej cyrkwi; tehdy budźe mjeno Immanuel, t. j. B6h z nami, wĕr- nosć. Stary slub budźe dopjelnjeny: „Budu jich B6h a woni budźa mćj lud“; t. r. budu mjez nimi jich B6h. 4. Wšitka bolosć a wšitko horjo, wosebiće tež smjerć je nĕtko zničena, dokelž prje- dawša stwćrba, w kotrejž mĕješe wšitko horjo sw6j kužoł, je zašła. - 5. t. j. B61i, kiž to swjatočnje wobkruca, štož bĕ prĕm hłos prajił. B6h W6tc, kotremnž je Syn nĕtko wšitko přepodał, rĕči tu prem krćc, prajo zo je wšitko, čłowjeka a cyłu druhu stwćrbu, wobnowił. ** Tu rĕči druhi, snadź jedyn jandźel, jakož 19,9: a 22, 6. Napisać ma Jan, zo je wot Boha wobnowjene, nowe njebjo, nowa zemja. — 6. Tu rĕči zas B6h Wćtc, kiž je wšitko spočał, wšitko stworił, a kotryž tež wšitko
