Volltext Seite (XML)
420 Prĕni list s. japoStoła Jana, 3. 10. W tom so pokazuja dźĕći Bože a dźĕći djabołowe* Žadyn, kotryž njeje sprawny, njeje z Boha, a kotryž nje- lubuje swojeho bratra, ** 11. Dokelž to je poselstwo, kotrež sće słyšeli wot spoĕatka, zo byšće lubowałi jedyn druheho* j an . 13, 34; 15, 12. 12. Nic jako Kain, kotryž bč ze złeho* a swojeho bratra mori. A eohodla jeho mori? Dokelž bĕcliu jelio skutki złe, jeho bratrowe pak sprawne.** 1. Mojz. 4, 8. 13. Njedźiwajće so bratřa, hdyž was swĕt hidźi.* 14. My wĕmy, zo smy přonjeseni zc smjerće k žiwjenju, dokelž bratrow lu- bujemy. Kotryž njelubuje, zwostawa w smjerći.* 3. M6jz. 19, 17; Wyše 2, 10. 15. Kćždy, kotryž hidźi swojeho bra- tra, je mordař* A wĕsće, zo žadyn mordař nima wĕĕneho žiwjenja w sebi zwostawaceho.** 10. W tom spćznachmy lubosć Božu, dokełž wćn swoje žiwjenje za nas sadźi, a tež my dyrbimy za bratrow žiwjenje sadźeć * Jan. 15, 13. 17. Štćž by mĕł kubła tohole swĕta a by widźał, zo je jeho bratr w nuzy, a by zamknył swoju wutrobu před nim, kak zwostawa lubosć Boža w nim?* Luk. 3, 11; Jak. 2, 15. 18. Moje dźĕćatka, njelubujmy ze sło- wom ani z jazykom, ale ze skutkom a we wĕrnosći.* 19. A w tom pćznawamy, zo smy z wĕrnosće,* a před nim spokojimy swoje wutroby;** 20. Dokelž by-li nam naša wutroba po- rokowała, wjetši je Bćli dyžli naša wu- troba a zuaje wšitko.* 21. Najlubši, njeby-li nam naša Wu- troba porokowała, mamy dowĕru k Bohu.* 22. A za ĕožkuli budźemy prosyć, dć- stanjemy wot njeho, dokelž jeho kaznje dźeržimy, a to, štož je spodobne před nim, činimy.* Mat. 21, 22. 23. A to je jeho kaznja, zo bychmy | wĕrili do mjena jeho Syna Jĕzusa Khry- cliom iijeznjese; dokelž, št6ž je po duši, znutřkownje, dźećo Uože, njem6že zwonkownje, po skutku, dźĕćo djaboła być. So rozemi, zo s. japoštoł z tym njepreje, zo može so dźĕćowstwo liože z lirĕ- chom tež zhubić. — 10. t. r. po tom, liaĕ Št6 lirĕšne skutki dokonja abo nic, so spoznaje, hač je dźĕćo Bože abo dźĕćo djaboła. ** Wosebite znamjo sprawnosće je lubosć k bližšemu, w kotrejž přede wšim lubosć wĕriwych mjez sobu wopřija, wo kotrejž nĕtko rĕĕi wot r. 11—24. — II. t. r. to je kaznja, kotruž wam Boh hižo při wopowĕdowanju evangelia wozjewi. Jan. 13, 14. — 12. t. r. dźĕćo djahoła. ** Ze zawisće mori jelio, a dokelž dobre hidźeše. — 13. Dokelž tež swĕt je z dja- hoła, runja Kainej, a tohodla liidźi wšo dobre. — 14. Jakož z toho, zo swĕt wšo dobre liidźi, spo- znawamy, zo je z djaboła, tak spoznawamy z toho, zo so mjez sobu lubujemy, zo smy z lioha rodźeni, a zo smy z tym ze smjerće błuda a hrĕcha wotućili k nowemu žiwjenju wĕrnosće a swja- tosće; Št6ž hratrow njelubuje, je hišće ducliownje mortwy. — 15. t. r. přeje k najmjeńšemu, zo by žiwy njebył. ** t. r. štćž swojelio bližšeho woprawdźe mori, je po zakonju Božim smjerće winowaty, runje tak njemćže ton, kiž w swojim zmyslenju bližšelio mori, t. r. jeho hidźi, duchowne žiwjenje, swjatosćaeu lmadu Božu, w sebi mĕć. — l(i. W tom, zo Jĕzus swoje žiwjenje za nas woprowaše, spćznajemy, zo a kak jara nas lubuje; naša lubosć k bližšemu ma so tež w tom po- kazać, zo za njeho swoje žiwjenje podamy, mjez tym zo t6n, kiž bratra hidźi, jemu žiwjenja nje- popřeje. — 17. Ht6ž swojemu bližšemu sobuželniwje njepomlia, w tom njein6že lubosće Božeje być, hdyž ani lubosće k bližšemu nima. — 18. Njepokazajmy lubosće jeno z rjanymi słowami, ale ze skutkami, z tym zjewi so wĕrnosć lubosće. — 19. Wĕrna lubosć dopokazuje, zo smy sami z wer- nosće rodźeni, zo ma naše ducliowne žiwjenje, kotrež so w skutkach lubosće zjewja, swćj korjeń w Bohu, wĕčnej wĕrnosći. ** Z tajkimi skutkami lubosće pokojamy swoju wutrobu, jelizo by sebi z tym njemĕr ciniła, hac je z Boha rodźena; dokelž z tajkimi skutkami lubosće dopokazamy Bohu, zo smy pilni w duchownym žiwjenju. — 20. Jelizo by nam naša wutroba wšelako porokowała, a tak njemĕr ciniła dźĕćowstwa Božeho dla, swĕdčenje, kotrež wšoliowĕdoiny Boh našim dobrym skutkam dawa, je wjele wĕsćiše a wĕrniše, dyžli to našeje tyšneje wutroby. — 21. Nječini-li nam naša wutroba, zmĕrowana přez swĕdčenje Bože, žanych porokow, njebojmy so jeho sprawnosće, ale chcemy dowĕru k njemu mĕć. — 22. Wo kajkižkuli dar budźemy z dowĕru prosyć, dćstanjemy j6n, dokelž smy jemu posłušni.
