Volltext Seite (XML)
Druhi list s. japoStoła Pawoła na Korinthskich, 6. 7. 291 17. „Tohodla wuńdźće z jieli srjedźiny a wotdźelće so, praji Knjez, njeeisteho so njedotkajće." I s . 52, u. 18. „A ja přij niu was, a budu wam wćtc, a wy budźeće mi synowje a dźowki, praji wšohomćcny Knjez.“* Jer. 31, 9. STAW VII. Japoštoł wopisuje, z kak wulkej lubosću Korinth- skich přewodźa, kak wulke wjeselo je nad jich porjadnyiu žiwjenjom mĕł w swojich ćežkich horjach a kak wjele dobreho je přiujesła zru- doba, kotruž bee.hu z jeho lista zhonili. Hd>, mamy netko tute slubjenja, naj- lubši, wučisćejmy so wot wšeje nješwar- nosće ćeła a ducba, dokonjejcy swjato- sćenje w bohabojosći.* 2. Wobejniće nas; nikomu křiwdy nje- sčiniclnny, nikomu njezeškodźichmy, ni- koho njezjebachmy.* 3. Njepraju to wam k wotsudźenju; sym wam prjedy prajił, zo sće w našich wutrobach w smjerći a w žiwjenju.* 4. Wulka je mojadowĕra k wam, wulka khwalba nad wami;* napjelnjeny sym z pokojenjom, nadobywam na radosći we wšej našej ćĕsnosći. 5. Přetož tež, lidyž do Macedonije přińdźeclnny, njemĕješe wotpočinka naše mjaso; ale wšu ćĕsnosćsmy ćerpjeli,zwon- kownje wojowanja, znutřkownje strachi.* 1). Ale Bćh, kiž ponižnych pokoji, spokoji nas z přikhadom Tita. 7. Tola nie jeno z jeho přikhadom, ale tež z pokojenjom, z kotrymž bu nad wami pokojeny, jako nam wozjewješe waše ža- danje, wašu zrudobu, wašu horliwosć za mnje, tak zo ćim bćle so wjeselach.* 8. Přetož hač runje was zrudźich z li- stom, njewobžaruju to; hač runje bčch to wobžarował, dokelž widźu, zo je was tamny list, byrnje na khwilu, zrudźił, 9. Wjeselu so tola nĕtko, nic zo bušće zrudźeni, ale zo bušće zrudźeni k pokuće. Přetož bušće zrudźeui po Boliu, tak zo w ničim přez nas nješkodowašće.* 10. Přetož zrudźenje, kotrež je po Boliu, skutkuje stajne nakazanje k spomćženju; zrudźenje swĕta pak skutkuje smjerć.* 11. Přetož hlej, tuto waše zrudźenje po Bohu, kak wulku horliwosć skutkuje? haj zamołwjenje, haj rozlmĕwanje, haj bojosć, haj žedźenje, haj zaliorjenje, haj 18. Ze słowami, kotrež Isaias israelskemu ludej w Babylonskej přebywaceuiu praješe, žada sebi Pawoł, zo bycliu křesćenjo so dźĕlili wot polianow a jicli nječistych skutkow, potom budźe Knjez sam jicli wotc a zastaraćeř, kaž be to nehdy slubjene israelskomu ludej. VII. 1. Dokelž su slubjenja, na kotrež Pawoł w poslednich rjadkach spomina, w křesćan- stwje so dopjelniłe, a Boh mjez nami kliodźi, tuž dyrbimy cyle čisći być a w swjatosći přibčrać. — 2. t. r. wzmiće nas do swojeje wutroby, lubujće nas wutrobnje; njejsmy nikoinu křiwdy činili ze skaženjom wučby, nikomu škodźili ze złym přikładom, swojeho časneho wužitka smy njehladali, jakož to naši přećiwnicy činja. — 3. Nječinju wam poroki, jako bych sebi myslił, zo je što mjez wami wo mni rečał, jako bych komu křiwdu činił, njesudźu was zle, dokelž sym wam prjedy prajił, zo sće w mojej wutrobje, zo was lubuju, tak zo w smjerći a w žiwjenju ze mnu zjednoćeni wosta- njeće. — 4. Smčm was dla so khwalić, wašeje posłušnosće dla, z kotrejž sće moje napominanja pnjeli. — 5. Nic jeno w mčsće Troas, ale tež w Macedoniji njemčješe moje mjaso, t. r. ja jako čłowjek, kotryž je na swoje přinarodźene inocy pokazany a na Božu pomoc njedźiwa, ale zwon- kownje mčjach wojować ze wšelakimi přećiwnikami, znutřkownje mčjach wulke starosće, a strachi wo wšclake křesćanske wosady. — G. 7. Titowy přikliad, za kotrymž žadaeh (lil. 2, 13), a dobre nowinki, kotrež mi wo was přinjese, zwjeseliehu mje, hdyž zhonicli, kak za mnu žadaće, kak wob- žarujeće, zo sće mje zrudźili a kak sće nĕtko za mnje zahorjeni. Tež Titus, kiž bč ze strachom do Korintha šoł, bu spokojeny nad tym, štož tam widźeše. — 8. 9. Ildyž was tež zrudźich z kru- tymi porokami, kotrež dyrbjach wam w lisće činić, njewobžaruju to nčtko, byrnje je před Titowym přikhadom wobžarował, zo was zrudźich, dokelž so bojach, zo by mćj list zrudne sćĕhwki mjez wauii mĕć mćhł. Nĕtko pak wjesełu so, wot Tita słyšawši, zo je waša nakliwilna zrudoba wam k spomoženju była, k nakazanju. Waša zrudoba wukliadźa z Bolia, wy sće spćznali, zo sće ze swojim prjedyšiin zadźerženjom Boha rozłinĕwali, a to bĕ k wašemu nakazanju; tak njemĕješće škody, ale wjele wjacy duchowny wužitk z našich porokow. — 10. t. r. štćž Boha dla so zrudźi, z.|ewi liižo počat.k lubosće k Bohu a to so Knjezej spodoba; zriuloba, kotruž swčtny čłowjek čuje, uastawa jeno sweta dla, zo swĕtne kubła jełio wopušća, a tajka lubosć płodźi smjerć, a to ćĕłnu, dokelž ćĕłne mocy słabi a skćnčnje mori, a potom duchownu, dokelž k hrĕcham wjedźe. 20*
