Volltext Seite (XML)
wostwo, nic „sććnje = čćenje" abo eitanje leetio, siinilis = podobny) attl. Dla lepšeje zrozymliwosće naložujemoj „kiž“ jenož jako sing. gcn. maseul., nic z lčnjosće wukbadžaee trjebanje tolio słowa za wSe genera sing., dual. & plur. Runje tak nałožujemoj easćišo „jako, jakož“ za „ut, sieut“, mjeztymzo maju katholske serł>ske knilii stajnjc „kaž“, štož je = kajkiž, kajkaž, kajkež, kajkajž, kajcyž. Nekotre łatinismy (jakož wodawamy našim winnikam) a hebraismy (přećiwo mesto wot . . .) smćj zamyslnje wostajiloj." Při wšitkej kedźbnosći wostaeliu nekotre njerunosee wosel)je w pisanju euzycli nijenow. Wšitcy, kotřiž su podobnje wobšerny spis dokonjeli, w samej wčey předkhadnikow njemčjcy, njebudźa naju dźĕło tajkieh moličkosćow dla lianić. Nutrnje wobžaruju, zo knjez scholastikus Hornik prjedy wumrč, hnč bč Nowy Zakoń doćišćany. Při jeho smjerći, 22. februara 1894 bč prčnje listno poslednjełlo zešiwka (24. N. Z., list na Hebr. 1, 8) hotowe. Zbytny dźĕl pombaše mi knjez farař J. Skala dobroćiwje přehladać a tež korrekturu wobstarać. Hla- daehmoj, zo by tež posledni zešiwk po zasadacli, w prjedawšicli zešiwkach nało- ženych, dokonjany był. Knjezej kanonikej J. Skałi praju tudy zjawnje za wšu mi poskićenu prćcu wĕrny dźak. Naša duchowna wyšnosć jc přcłožk po jednotliwych zešiwkacli čitala, eyle tele wudaće za dobre spćznała a skhwaliła. Nowy Zakoń wuńdźe z nakładom towařstwa ss. Cyrilla a Methodija, kotrež, zo l)y tćnle wulki pjenjez za to wudać mohłe, nčkotre lčta tež dol)rowćlne dary hromadźešc. Wšitcy, kotřiž spomćžny skutk z pjcnježnymi srčdkami podpĕrachu, zasluža sebi dźakowne připćznaće katholskeho Serbowstwa. Monsec knihićišćeřnja je za Nowy Zakoń nowc pismiki kupiła, dobru pa- pjeru wobstarała a tak jc tež zwonkowne wuhotowanje knihi so radźiło. Tak maja katholscy Serbja nĕtko Nowy Zakoń, najwažniši dźĕl s. Pisma, w swojej lubej maćeřnej rĕči, a nadźijamy so, zo nałožena prćca a pjcnježny wudawk dobre płody ponjese, zo budźa rady a pilnje w nim čitać, nic drjc wjedźeni wot ducha wćipnosće, ale wot swjatcje žadosće, žiwjenje a skutki a wučbu našeho Zbćžnika lčpje spćznawać a přibĕrać w spodobanju Božim. We s. Pismje rĕči Duch swjaty k nam, jemu mamy ponižnje a dowĕrnjc swojo spćznaće podać, jeho rozwučenja dźakownje přijeć, jeho přikaznjam podwolnje posłuchać. Zo bychmy k swojemu spomćženju rjadki s. Pisma prawje zrozymili, mamy Ducha s. wo jeho rozswĕtlenje prosyć, jednotliwe wĕrnosće, kotrež so nam tu poskićeja, na sebje nałožeć, jako bychu runje nam prajeue byłe, a we swojim žiwjenju je
