Volltext Seite (XML)
S. Marka, 13. 14. 75 20. A njeby-li Knjez dny pnkrotčił, njeby žadyn č.Jowjek wumdženy był; ale wuzwolenycli dla, kotrycliž je wuzwolil, přikrotči te dny. 21. A rjeknje-li wam tehdy nĕchtb: Hlej, tudy je Khrystus, hlej tam, nje- wĕřće. Mat.ž4,23; Luk. 17,23 a 21,8. 22. Přetož wstanu falšni Klirystusowje a falšni profetowje, a budźa činić zna- injenja a dźiwy, zo bychu zawjedli, hdy by so stać mbhło, tež wuzwolenych. 23. Wy toliodla kedźbujće; hlej, před- powĕdźeł sym wam wšitko. 24. Ale w tutych dnjach po tom horju zaćmi so słbnco a mĕsačk njebudźe swoje swĕtło dawać, Is. 13,10; Ezech.32,7; ,1 oel 2,10. 25. A liwĕzdy budźa z njebja padać, a moey, kotrež su na njebju, budźa so hibać. 26. A tehdy wuhladaju Syna čłowjeka přikliadźaceho w mrbčelach z wulkej mocu a krasnosću. 27. A tehdy pbsćele swojich jandźelow, a zhromadźi swojich wuzwolenych wot štyrjoch wĕtrow, wot kbnca zemje hač do kbnca njebja. Mat. 24, 31. 28. Wot figowca pak wukńće přirunanje. Hdyž jeho halza hižo womlbdnje a lisće wurosće, pbznawaće, zo je lĕće blizko. 29. Tak tež wy, hdyž wuhladaće, zo to so stawa, wĕzće, zo je blizko před durjemi. 30. Zawĕrno praju wam: Tutbn splah njezańdźe, hae so to wšitko stanje. 31. Njebjo a zemja zańdźetaj, moje slowa pak njezańdu. 32. Wo tom dnju abo tej hodźinje nichtb njewĕ, ani jandźelowje w njebje- sacb, ani Syn,* jenož Wbtc. 33. Hladajće, kedźbujće a modlće so; přetož njewĕsće, hdy budźe (ton) čas. Mat. 24, 42. 34. Jako čłowjek, preč so podawacy, swbj dom wopušćiwši swojim wotročkam mbc kbždeho dźĕla přepoda, přikaza tež wrotnikej, zo by kedźbowal. 35. Kedźbujće toliodla (přetož njewĕsće, hdy knjez doniu přiridźe, wječor abo wo połnocy, při lionačowym spčwanju, abo rano), 36. Zo by, hdyž nahle přińdźe, njena- makał was spjacych. 37. Štož pak wam praiu, wšitkim praiu: Kedźbujće! STAW XIV. Wyšši mĕšnicy wuradiuja, kak bycliu Jĕzusa mo- rili, hdyž bč žfinska z drohej žałbu jeho žałbo- wała. Jĕzus bu přeradźeny wot Judaša; wćn wo přeradźe rĕci k swojim wučownikam při wječeri, při kotrejž khlĕb do swojeho ćĕła a wino do krewje přežolmowa. Wĕšći, zo budźa wšitcy nad nim so pohćršować a zo jelio Pĕtr třikrćć zaprje, a po třikrććnym modlenju je za- jaty wot Židow, z kotrychž jenomu Pĕtr wucho wotrubuy. Wučownicy rozćĕkaju, a Jčzus, před Kaifasom wot falšnych swčdkow wobskoržowany, je k smjerći wotsudźeny, popluwany, bity, a wot Pčtra je tři krćć zaprĕty. Bĕclm pak za dwaj dnaj jutry a swje- dźeń njekisanych khlĕbow; a wyšši mĕš- nicy a pismawučeni pytachu, kak bychu jeho z lesću zajeli a morili. Mat. 26, 2; Luk. 22, 1. 2. Prajachu pak: Nic na swjatym duju, zo by trjebaj zbežk njenastał mjez ludom. 3. A lidyž bĕše w Bcthaniji w domje wusadneho Sytnana a za blidom sedźeše, přińdźe žbnska, kotraž mĕješe alabastrowu buškwicu z drohej žałbu z kłosojtcje nardy, a rozbiwši alabastrowku wula ju na jeho hłowu. * Mat. 26, 6; Jan. 1'2, 1. 4. Bĕchu pak nĕkotři, kotřiž při sebi so lmĕwachu, a prajachu: Přečo je tuto rozleće žałby so stało? njewozjewi nikoniu eas sudneho dnja, stworjenje j6n njewĕ. To wupraji Zbožnik j6n njewĕ cłowjek, tež nic jandźelowje w njebjesach, hac runje su před dokelž tež won ma džĕl na stworjenju, jako z cłowjeskej 32. W6tc na třoje wašnje: Božim wobliĕom, j6n njewĕ ani „Syn‘ naturu zjenoĕeny. Jako Syn Boži drje je knjez nad ĕasom, a znaje tohodla sam ze sebje přichod- nosć. Po swojim ĕłowjestwje pak njewĕ ĕas a hodźinu sudneho dnja. XIV. Tudy powedany podawk sta so šĕsĕ dnjow před jutrami. Narda je rostlina, kotraž w Indiji rosee, z jeje łopjenow a kłosow přihotuje so derje wonjacy wolij; t6n z kłosow je dr6žši. Sudowja, w,kotrychž so wolij khowa, su najb61e z alabastra a maja dołhu wuzku šijku, kotraž so rozłamje, hdyž ma so wolij wuleć.
