Hos non dimoueas, fi, quales Attalus olim Diuitias pepigit, dixeris efle ratas3 Ut pauido fcandant opulentam pedtore puppim, Incertasq* legant per freta longa vias. Eli mercaturae quem feria taedia tangunt, .^Equora dum ventos naufragiumq* timent: Otia tunc laudat, tunc hos putat efle beatos, Queis licet ad patrium conlenuilfe focum: Mox redit ad folitas reparatis nauibus artes, Indocilis rerum damna, famemq* pati. Hei mihi, qvos animos capit infidiola voluptas Diluitur rutilo dum brevis hora mero3 Qui partem folidis cur detraxilfe diebus Spernant, aut genio fundere dona fuo? Nam motf dilcutitur fub molli crapula fago, Mox ad fonticuli lene ruentis aqvas. Sunt etiam virtus quos caftra fub horrida ducit, Quos tuba vel litui fibila mixta juuant: In Eia damna ruunt, lecuri an prouida mater Deteftata domi jugiter arma fleat. Vos quoqj, fylueftris, quibus eft venatio cordi, Quam grauibus conflant gaudia veftra malis? Nam fi prodiderit catulorum aftutia ceruam. Rpperk aut teretes torua ferina plagas $ Vos nec blanda domus, nec fponfa tenella moratur, Quin juuet in medio frigore fylua magis. • ? ' •: ' Aft
