orquestra respectan-, no que as frases se alon- gan, törnanse mäis flexibles no transcurso de tödalas modulaciöns, oponendose asi 6 lapida- rio discurso dalgunhas celulas. A coda, coa que conclüe o primeiro movemento -e ä que se chega a traves dun discurso que se converte ritmicamente en vertical-, recorda en certos aspectos 6 träxico comezo da obra na süa introducciön, anque Brahms culmina agora en modo maior. Äs continuas disputas e asperezas presen- tadas no primeiro movemento, Brahms opön agora no Andante sostennto unha präcida e cälida instrumentaciön nun continuo xogo melödico con destacadas intervenciöns solistas do violxn. O movemento finaliza no mesmo ton apacible e luminoso. Este mesmo ton de serenidade, anque tin- guido agora de certo vigor ritmico, invade de pleno o Un poco allegretto grazioso, quizais nun ton pastoral do que se atopa totalmente ausente a rusticidade. O terceiro movemento convertese, agora, en palmela, transiciön ö conclusivo, que se inicia cunha lenta progre- siön de acordes (Adagio) no que, sutilmente, se nos presenta xa a celula bäsica que darä orixe ö tema principal do cuarto movemento (Piü Andante), que se abre cun maxestätico tema na trompa que e retomado pola frauta sobre un tremolo de corda e co que entramos de cheo na parte central (Allegro ma no troppo ma con brlo). O tema, presentado inicialmente polos vio- loncelos, supön a resoluciön dunha serie de conflictos suxeridos por Brahms xa ö inicio da
