En realidade, as diferencias son, con moito, mäis marcadas que as düas ou tres similitu- d.es atopables en ämbalas düas partituras. Para comezar, compre sinalar que Brahms renuncia a un dos elementos fundamentais do sinfonismo beethoveniano: o Scherzo, ö que reempraza sempre por un movemento medio moi pröximo ö espirito de Schubert. Pola süa parte, o movemento lento e sempre o segundo dos catro empregados nas sinfomas brahmsianas, pese ä tradiciön Romäntica, que o ubicara case invariablemente no terceiro tempo. Pero moito mäis agudo -e en ocasiöns imperceptible- e o uso da forma ciclica, sem pre presente pero nunca totalmente posta de manifesto. Nunca e ostensible, non e fäcil de descubrir... pero sempre estä al, presente, podendo deducirse os temas dos diversos movementos dunha celula bäsica. Brahms perseguia, ante todo, a unidade. Isto e o que se pon de manifesto ö observa-la sölida estructura que sustenta todo o seu apa- rato sinfönico. Pero esta unidade atöpase ani- mada incansablemente por unha variedade coa que sempre consegue burla-la monotonia. Asi, mentres a forma sonata e o elemento aglutinador nos primeiros e cuartos moveme- tos (exceptuando a Cuarta), elixe compases e tonalidades diferentes para cada movemento. E estrano que repita un compäs ö longo dunha sinfonia, xa que combina con sabia intelixencia os ritmos binarios e ternarios, cre- ando unha perplexa sensacion de variedade. Mentres, as tonalidades varian sempre de
