rente ö do xoven compositor de Hamburgo e que posiblemente impulsou ö reservado com positor a confia-los seus sentimentos ä gran forma, algo que quizais non tivese paseado ata entön pola mente do xoven compositor. Oito anos mäis tarde, en 1862, aquelas pri meiras ideas materializäronse nun dos tempos da süa Sinfonia en Do menor, que o autor fixo chegar ä süa amiga Clara Schumann, quen acolleu con indubidable entusiasmo o estilo e a idea da obra: estä repleta de marabillosa beleza e os temasforon tratados con mestria...” Pero o Brahms perfeccionista considerou necesario comezar e concluir outras obras importantes antes de que en 1874 retomara as notas e apuntes desta sinfonia imposible, mäis estimulado agora e moito mäis seguro no te- rreo orquestral tralo incuestionable exito das süas Variaciöns sobre un tema de Haydn, estreadas dous anos antes. Non parece probable que nestes mäis de vinte anos transcorridos dende os primeiros apuntes e a süa conclusiön, Brahms tivese sentido “medo” ante o legado sinfönico beetho- veniano -6 que seguramente respectaba- habe- ria que falar mäis ben de reservas en canto 6 senso da forma, as dübidas sobre a realizaciön das ideas... En canto ös supostos parecidos coa Sinfo- nia Coral, de Beethoven -fundamentalmente nos movementos conclusivos de ambas-, as coincidencias debense mäis ben a prestamos temäticos que a verdadeiras debedas estilistas directas.
