00076 ’3. v. Steinmeyer, Die kleineren althoch deutschen Sprachdenkmäler. (1916). S.575 Ad equum errehet. Man gieng after wege, zoh’sin ros in handon. do begagenda imo min trohtin mit sinero arngrihte. 'wes, man, gestu? zu neridestu?' 'waz mag ih riten? min ros ist errehet.' ’nu ziuhez da bi fiere, tu rune imo in daz ora, drit ez an den cesewen fuoz: so wirt imo des erreheten buoz.' Pater noster. et terge crura eins et pedes, dicens 'also sci^ro werde disemo - cuiuscumque coloris sit, rot suarz, blanc, ualo, grisel, feh - rosse des erreheten buoz, samo domo got da selbo buozta'. (Aus der Pariser Hs.Nouv.acq_. lat. 229, 12.Jh.) t 3 AMorel-Fatio 457. WScherer 581-34V- '-/i-/” MSD 2^,505. , RKögel, Ltg.1,2 (1897),157f. Grundriß^ 2 (1901) 68. z Th.Schauffler, Althochdeutsche Literatur^(1917), S.48f.