002G9 Haupts u.Hoffmanns Altdeutsche Blätter II (1840) S.267 (Hoffmann) Dit ist der gut wundtsagen. Iz gingen dri gvde brvdere einen weg, in hegende vnsir herre iesus Christus, er sprach zv in: wa wollit ir hin, ir dri gvden gebrvdere? _Sie spra chen; wir gan vn svchen ein crvt daz des gewaldig si, daz iz si fvr aller slachte wonden gvt, sie si gestochen oder geslagen oder wie sie geschehen si. Er sprach: get her vn swerit bi deme crvce vnsirs Herren vn bi der milche vnsir frauwen, Daz ir iz nit en helit noch keynen Ion dar vmme in ne- mit. Gat vf den berg zv raonte olyueit vnde nemit oley von deme bavme vnde wollen von dem schafe vn deckit die wunden da miede, vn alse der ivde lon- finus ynseme herren in sine siten stach, die wun- e en hlccethe noch ^zi_sw_eize_tM noch en elterthe noch en fulete noch en swal noch en swar, also muzen alle die wunden “dvn dadise wort vber ge sprochen werden, des helfen vns die dri namen, der vader vh der svn vn der heilige geist, Min frauwe sante Maria, der gvde sante johannes. amen. (Hamburg, öffentl•Bibi., Cod.Uffenb., Pg.Hs.W.Jh., S.ll)