Volltext Seite (XML)
156 Oren^IsnZ Oderlsusiß ^r.7 Sr Linöner-Schuster sitt an Geist Von Rudolf Gärtner-Hellerau. Dr Lindner-Schuster hing'ch de Tobakspfelfe a de Joahn- lücke und rietzte a Helsel oa. Nu pafft a, doaß sei Adams- oappl en Klimmzug im andern machte. Wie de Pfeife richtg an Juge woar, fuhr a a de Braatlloatschn und kletzelte ver de Haustüre. Haußn langt 'ach de Sajnze vorn Jmgebinde und fing oa zu dengln. Doo koam de Lindner-Schustern mit'n Blaatl a dr Hand aus'» Hause gerannt und soite: „Robert, denk dr ock amol, do schreibm se, doaß Nllüllersch-Koarle, hiebm a Lauschwitz gesturbm is! Doo hilft's nischt, doo mußte mitte zu Groabe giehn. Ihr ivoardt ju immr gutt minander, und dei Kunde is a o!" ' Dr Lindner-Schuster hörrte uf mit Dengeln. Ar noahm de Pfeife aus dr Joahnlücke und soite: „Nllüllersch-Koarle a Lauschwitz, doas hättch iner ne gerecht. Su a rüstger Karle no und schun as Groas beißn. Stitt derbei, woasn gefahlt Hot?" „Nach kurzem schweren Leiden, stitt an Blaatl." „Su woas! Doas gitt mer urndelch nohnde!" meente Ro bert, hing de Sajnze wiedr a's Jmgebinde und kletzelte nei, „Wie'ch a Lauschwitz woar, woar» mer lange a dr Boahne und o an Turnvereine zusoamm. Und o ben Suldoatn woarn mer ba enner Kumpanie!" „Nu abm, ich weeß doch!" „Doo Hot a seine zwäte Arooe risch zur TLitfrooe gemacht! Ich hoa se no goar ne kenn gelarnt!" „Ja, ich weeß no, wie se Huckst macht». Ich gleebe, 's is no ne ganz a Juhr har." „lWenne wird a denn begroabm?" „Nllurne noamittg im zweeä." Doo tu mer ock 'n Jilindr börschtn und 'n Voatrmerder plattu. Und ver unsn Georginn — wie wärsch denne, doo künntst mer an schinn Kranz binn —" „Wird schun besurgt warrn!" soite de Lindner-Schustern und ging wiedr nei. Teiflnoamol! Is doas heeß! Wemmer su a brütt'ger Hundstagshitze, an schwoarzn Vazuge, 'n Jilinder nfm Koppe, an zu engn Kragn im Hoals und mit an dickn Kranze a dr Hand über de f^elsdr leeft! De Gunne flimmert nfm Waige, jeds Schürbl sitt ees schun an Kilometr weit glänz», kee Lüftl ruhrt'ch und kee Vogl macht an Pieps. Vck de Grill» zirpm und a Summ' und Brumm' is a dr Loft, wie ver anner grußn weitn Urgl. 'n Lindner-Schuster klabt de Junge an Gubm nnd wie a derno durchs Büschl is, doo koaun a ba dr Schenke ne ver bell Ar muß'ch a Bier keefm. Ar woar früh, wie a 'n Kranz hielähn und 'n Jilinder oabnahm kannte. Ar soatzt'n uf an Stuhl und kroigt'ch 'n Schweeß. Sei Voatrmerder woar ganz poappeweech und de Stulpn sahgn ganz braune aus. De Arooe hoatte zun Kranzbinn an verrustn Droht genumm. Na, doas liß'ch nu nimmieh ändern! Wie a'ch hiesoatzte, goabs an Knacks und ar huppte wiedr a de Hieht, wie a Stieh- nfmannl. Sei Harze krickte an Stich, oals wenn'» de Schuster- Öahle neigefoahrn wär! Jeß nee! Dr Jilinder! Dar sahg nu nimmieh groade vurnahme aus! Dr äbr Teel, dar irscht kerzn- groade no dr Stubbdecke ufqestiegn woar, weifte itze uf de BierauSgoabe! Robert sei Gesichte, doas a'ch abm oabgetroigt hoatte, stoand uf eemol wieder vuuler Schweeß. Ar noahm doas jämmerliche Gemächte Vern Stuhle uf und puchte und knackste droarim. 's geklickt'» o, doaß a aus dann Kniestücke wiedr anne Rühre brätte, abr de Knickse bliebm uf hundert Aeln zu sahn. Sei Dorscht hoatte a zwätes und o no a drittes Bier nutwend'g. Der,zwischen»« betrauert a mit dr Wirtn Nllüllersch-Koarln, dann nu abr oalle ird'schn f^ährlichkeetn nischt mieh oahoann kunntn. Dar brauch'ch nimmieh schin'n, brauch nimmieh schwitzn, dar kunnt'ch o uf kenn Gtoatshutt mieh setzn! Nu woarsch abr a brinkl späte gewuhrn und ar beschluß, ne a'ö Trauerhaus zu giehn. Ar wullt'ch glei ufm Kirchhof machn. Wie a'ch no amol seine Stulpn und 'n Jilindr besah» hoatte, setzt' a'n uf, hing'ch senn Kranz wiedr an Darm und schub luS. 's dauerte ne lange, doo loittn se. Ar troaf 'n Jug groade kurzsch vern Kirchhofsture und schub'ch doo ei, wu de Moanzn ufhiertn und de Weiber oafing'. Dr Pfoarr hillt Nküllersch-Koarln anne schiene Näde, die oalln zu Harz» ging. De lWeibr flennt» und o Robert müßt'ch a poarmol räuschpern und a poar Tran' breetwischn. Ar buchte droa, wie se mit Müllersch-Koarln zusoamm Rekruttn woarrn. 2Denn se doo bau jung' Suldoatn amol a brinkl zugesoatzt hoattn, doo woarsch Nkullersch-Koarle, dar mit irgnd an Spoaß wiedr Labm a die gedäsche Kolunne bruchte. Ar hoatte immr su an troign Humor gehoat, Müllersch-Koarle und su a neck- fches (Meckern, wenn a lachte: „hehehehe", wie's kee ander hoatte. „(Meck-meck" hiß a a dr Kumpanie, wenn.a o kee Schneidr woar. lind wie derno dr Krieg koam und Müllersch-Koarle dann Kuppschuuß kriggte, dar'n durch'» Stoahlhelm ging, abr a dr Storno ock anne Meeschwunde machte, Hot a doo ne gesoit: „Nee, nee! Noa'n Kuppe dürft'r mer ne schißn! Wenn's o dr Stoahlhalm ne aushält, dr Granitschadl hillt schun stand! Hehehehe!" Wne a an Kinofilme zug (Müllersch-Koarle a Lindner-Schuster senn innern Doge vorbei — und itze lag a nu doo an Soarge und dr Lindner-Schustr liß drei Hampfln Ardo uf die galn Braatl niedrfoalln. Air druckte dr Witfroon de Hand und macht'ch derno wiedr heemzu. Wie a wiedr an Büschl is, doo sitt a a grüß Looch, wu se an Boomstorzl gerod't hoann. Und weil doas wie a Granat trichter aussahg, fill'n anne Begabche ei. wie a mit (Müllersch- Koarln anne Potrulle gemacht Hot. Doo hörrtu se aus an Granattrichtc an verwandt» Franzos» ganz eeboarm'g ruffm: „Soaf! Soafl O" Und o doo woarsch Nküllersch Koarle ge- wast, dar a dann Trichtr neisproang, dann Franzos» de f^eld- floasche a de Lippm soatzte und soite: „Sooft hoa'ch kenn, Woasser wirds o verricht»! Doo trink amol!" Doo hörrt'ch dr Lindner-Schuster uf eemol ver Hinn oage- rufft — „Lindner-Robert!" Dar derschraak zu Tube — die Stimme kannt a! Und wie a'ch imdrähte, doo müßt a'ch a an s^ichknstamml oahahln — ja — machts'n denne woas vür? ! „Hehehehe!" gittS doo ufm Waige und kimmt uf'n zu- gelofm! „Versteckt'ch ock ne irscht! Ich hoa'd'ch schun der- kannt!" 'n Lindner-Schustr leefts eiskaalk übern Buckl und de Jähnc fangn oa zu kloappcrn. Kes Wuurt brengt a naus. Doo is dar Ander o schun roa und recktn de Hand hie. Dr Lindner-Schustr dergrefft se ne. Dar is weiß wie anne Koalk- wand und derschrecklch arnst! Seine Vogn stoarrn grüß und rund under dann verbeultn Jilindr avür. „Nu soi mer ock, woas is denn luS mit dir?" froik dar Ander, 'n Lindner-Schustr kloapptö Nllanl a poarmol ns und zu, derno schluckt a und dr Adamsoappl macht an ganz eptra tiffm Rutsch. Derno sängt a oa und stuttert: „Mäi—Mü— (Müllersch Koarle, bi—bi—bistes wörkelch, odr-^-odr is ock dei Geists „Hehehehe!" meckerte dar, „vorderhand semmer uoa ba- soammde. mei Geist und ich." „Wemmersch raicht is," geckerte dr LindnerSchnstr — „wemmersch raicht is, hoa'ch dr ver ar hoalbm Stunde drei Hampfln Arde ufm Soarg geschmistn." „Hehehehe!" meckerte dar. „Und dennr Mntfrooe mei Beileid ausgespruchn." „Hehehehe! Doas koann ne stimm! (Meine f^rooe is mit „Kroaft durch ^reede" an Riesngebirge nnd ich lag ver ar hoalbm Stunde no ufm Koanebeeä und doo fill mersch ei, doaß'ch a Poar neue Stiefln nutwendg hoa, und die wullt'ch mer groade ba dir bestell» kumm! Hehehehe! Itze gitt mer a i) soif (sprich soaf): Durst.