Volltext Seite (XML)
Nr. IS Gberlauflher Helmatzettung 295 Einst und jetzt Aus „Salberderlabtes" von A. E-, Dürrhennersdorf Ich stoand mittn uff'm Joahrmorkte nabm en'n, dar a dann Hosnzeuge rimstänkerte. Glet hutt's oo dr Hosn- moan gemerkt un koam frenblch uff'm Keefr zu. Verstiehn doad'ch amende oo no woas vu dann Handl) denn a dar dichn Bransche hoan mer oo amoal geoarbet't. „Nu gun Dag, mei Liebr! Woas suchn Se denn?" meente dr Verkeefr. „Dag! A Boar feste Oarbeitshosn kennt'ch gebrauchn." Su sötte dar. „Doo kum Se ock amoal üorim, doo sen de richt'chn, woas mer su frieher de englschn Ladrhosn nanntn. Die warn'ch schun ferr Ihre Oarbeet gutt egn. Se sen d^och wull vum Uttnhainer Hofe?" „Juju, doas stimmt." „Nu, doo koann'ch Jhn'n goar keene besseren empfahl». Doo sen a Boar ficke groade raicht. Dun Se se ock amoal ausspoann'n." Ar noahm se ben Eigeseemtn un machte de Oarme breet. Die boammltn noche. Se woarn a dr Schrittlänge ze lang. „Ja, 's is oo wur. Se brauchn hechstns ane 78 er! — Doo, die sen's!" Ar hutt's diesmoal oo gedroffn. De Graigl soaß lechte unern Kinne. „Nuwer, doas sen de richt'chn, de bestn un dauerhoaf- tstn Hosn, su raicht fer Ihre Verrtchtche," su soite dr Handlsmoan mit raichtr Beöonche. Dar anere svide ne gicks un gacks! Ar soah'ch se oo, de Seemlche, de Noht, rieb se zwischn Handboalln, drahte de Doaschn im, zug an Knäbbln, läd se wiedr hie — un suchte sich anere avier. „'s sen de richt'chn, kennt's gleebn. Boassn die ne, boassn oo keene anern. Un wenn's füllte ne sen, murne wäre ju no Zeit zen Jmdauschn," soide wiedr dr Verkeefr. „Nu, woas dädn denn dse doo kustn?" „Die — un doo guckte uff'n Zettl hie ben Hosnkreuze — die dichn — mer hoan abm oo Servier woas ganz extra Haltboares un Gudes — die dichn kustn — na wull mer soin — 9 Moark 80, doo hoi'ch schunn 20 Pfennge runer- gelussn. Se haaln abr oo dervier bestimmt dreimoal su vill wie die) vu dann kust's Boar 3 Moark 80." Su vill Hütte dar Handlsmoan rädn kinn, eb sich dar Keefr vum Schrecke derhult Hütte. „9 Moark 80! Ihr Handlsleude fett wull groadezu oalbern. 9 Moark 80 fer a Boar ficke Dreckr! Nee, nee, doas is mer ieber de Huttschnure! Ba dann durt hiebm kustn genau a Boar silche 8 Moark 20. Un dar wird's se oo ne gemaust hoan. Doo wird nischt draus! 9 Moark 80! In meinem ganzen Leben!" Su ane Litanei machte dar nu Hahr. „Se kinn jn su aussahn, abr, mei Liebr, reell bleibt reell. Greifn Se ock amoal die Woare doo oo. Doas is freilich festes Zeug, ane Surte, wie die frieher Homburger irschtn." „Ne an Quoark, oo ne an Dreck andersch," meente dr Andre. „Ich beziehe meine Woare nu schun su lange vu en'n un danselbn Fleckl. Doo steckt man nämlch mit der Zeit su richt'ch mit drinne a dr Woare. Se sen oo oalle bis itze mit men'n Zeuge zefriedn gewasn. War emoal ba mir gekooft hoat, Se kinn'ch druff verlussn, dar kimmt immer wieder." — „Ferr 9 Moark 20 die doo!" unerbroach nu dr Keefr 's Stillschwetgn. „Gutts Wille! Doas gitt niche. Ich verdiene su schun su wing droo. Dr schlaichte Geschäftsgang is schun mit ei gerecht." „Na, na, macht's ock ne goar su schlimm. Ganz su sieht's schun no ne aus. Also 9 Moark 20 will'ch gabm — griek'ch se doo?" „Doas gitt wirklch ne. Doo biß'ch no ei." „Gun Dag!" grießte nu dr Keefr un leirte sich nim zun Furtgiehn. Ganz koam 'ar ju ne furt) denn dr Hosnmoan huttn no ben Aerml Verwischt un meente: „Doaß Se abr 'n gudn Willn sahn, wulln mer de 60 Pfennge deeln. 9 Moark 50! Sicke fin'n Se keene mie, uff'n ganzn Moarkte niche." „Na, doas heeßt — wart sen se's ne de Hosn. Hahr dermitte, ich brauch se zu nutwendg. — Ne, ne, Boabter brauchn Se ne ze suchn. Ich hoa'n Rucksack mitte. Dag!" „Wenn Se sulltn wiedr amoal woas brauchn, ich bie E . . . . aus K ..... ., doo is ju oo mei Schild. Ich bie jedn Moarkte uff dann Fleckl. Mer hoan derheeme oo no anere Sachn) Jackn, Hemdn, Hulzschuhe, Mitzn, Zi- goarrn u. öergl. m. Sunst brauchn Se itze wettr nischt mie? — Na, gun Dag, kumm Se wiedr! Schin'n Dank oo!" Ich woar oo furtgegangn, währnd sich dr Verkeefr sen Erlees a seine Briefdoasche steckte. — Wie'ch nu heemszu su schlumberte, doo vu Lebau no dr Schweenz tebersch Woassertirml, doad mich die Be- gabche su raicht a unse Zeit derinnern. — Mer huttn frieher derheeme oo an Loadn mit Moate- rioalwoarn un Kulunioalwoarn un Begleetche. Doo goabs moanchmoal Kistl un Kastl vum Aeberschn Boahnhofe ze huln. Doas woar ne schlimm, doas machtn mer oo ganz garne) denn heemszu macht mer Spritze un lenktn 's vierraderche Waingl mit 'n Benn. Doas lief dr oo vum Gittrschubbn bis bale heem. De schlimmstn Kurv» woarn ba dr Bratlei un wu's derno vum Bustbarge a de Durf- stroaße koam. Uff dar ließ mersch derno ausleiern. Wullt's nimie giehn, doo mußte dr hindere, dar deshoalb schun ärschlch uff'm Vierradr soaß, mit an Seemlche aus dr Brat lei furtmachn. Also, wie gesoit, doas ging. Abr wenn mer mit 'n Raddrlchl — doas woar a zwee- raderch Waingl, uff doas a Kurnfrankkistl genoilt woar — Lebern Weinbarg un's Hoasebargl no Gierschdurf zu H . . . no Schlussr- un Koalmuckjackn, no Mäuer- un Zimmer- moanshosn mit un ohne Schmiegdoasche a dr Seite, fuhrn, woar dar Betrieb anersch. Doo kunnt'ch ock immer ees uff's Moal neisetzn. Schun vurneweg machtn mer aus, wie weit a jeds foahrn mußte. Doas ging ju ne oallemoal su aus, wie's oabgemacht wordn woar. Na, abr mir koam'n hie »n heem. Wie gesoit, ben Kroamloadn huttn mer ne vill ze tun, abr be dr Begleetche. Ze Weihnacht» mußt mer eftersch Modell stiehn. Doo hieß: „P., kumm moal raus! Is se su?" Meentn'se: „Dar is no ze grüß," nu, doo hieß wiedr: „E., kumm moal raus! Su wie dar?" Gloabbts immer no ne, nu, „woart ock, drinne sener no mie," meentn se doo derheeme. „Doah'- d'mer abr nischt soist!" su wurde uns derno be jedn Stick! eigetrichtert. Un a de Auszeechnung foaud merch oo rei) ma braucht's ocke moal x . . . . ze nahm, woas druffe stoand, schun Hütte ma'n Eikeefrbreis. Doas woar goar nutwendg, wenn se nämlch handln wulltn. Mir mußtn doche oo moanchmoal Zeug furtschoaffn un doo duchtn se, ba dann kleen kinn se's machn. Meestn- teels Sunntch vurmittch wurd mer geschickt) denn irschtns woarn de Leude derheeme un zweetns woar Simmt Zoahldag gewasn. Wenn mer de Builljungbriehe mit'n Sammlheedln gegassn hoattn, griekt mersch blooe Eibinde- dichl mit'n Zeuge uff'n Buckl gebun'n, un derno kunnt mer lusrickn as Liebsdärfl odr as Diefmdärfl, no Abersch- dstrf odr no Bischdurf zen Basnmoane nabm dr Kirche. Un sott mer: „Gun Dag, ich brengs Zeug," doo frag oo