Volltext Seite (XML)
und weils a br Nacht a bissl gemeetscht Hütte, fiel ar weech und loag nu gutt a dr Ditsche. — Verflucht no amool, ar hättch kinn uhrfeign, wie a nu aussoag, vu hubn bis un e Lehmpoatzen an andern, nu woar ar o groade uffn Rück« gefoalln und mußtch beim Uffstiehn uff de Seite drehn, derno gings irscht. — Sei schünner dunklgroaer Spurt- oazug — ar hält kinn flenn, und de Guste woarn o ganz aus 'n Oagen gefoahrn! O jesses hätte! Su a Ding mußtn o groade heute poassirn. Nu soandn sich o neuschierge Goasfr ei, die de oazügliche Rädn fnhrtn und lachtn. — Anne ahle Froe koam is Reenel ruff und meente: „Ihr hoat wull o de Drähe ne ganz gekrigt, doaß is anne lausge Ecke dohie, do müßtr a bissl Obacht gähn,- na kummt ock mit runtr, ich war Euch Woassr gähn zum reene woaschn. Is is Road o azwee?" Abr an Roade woar nischt, de Hintr koarre rackte a de Hiehe unds Hintrradl toat no langsm leiern,- su oalls wellts dodermitt zeign, a mir leids ne doaß mer hier liegen, ich koan mich no dröhn. Seff ging nu mit dr Froe mit, durt toat ar sich und o senn Oazug woaschn, abr su leichte woar doäs ne. Is woar übrhaup ne möglich, doaß ar San heute wiedr oaziehn kunnte. Dr Lehmkleistr ging ne oab und dr Oazug woar o fetsche noaß. — Doch je, ooch je, woaß wird ock do de Guste soin Zulange verweiln wullt ar sich doch o ne, anne hoalbe Stunde woar su wie su schun weg. Do woarschn sichre lieb, doaßn die Froe an Oazug vu ihrn versturbn Moann bruchte. „'s is sei Sunntchoazug," soit se, „ar woar ju a bissl grüssr a dr Statur wie Ihr, abr is wird amende giehn, 's is o bessr, a bissl zu grüß als zu kleene su uffn Roade." Und Seff zug sich im, dr Oazug woar gutt, ock a bissl grüß und lang an Ärmln woarsch Jackett, die Weste woar o sichre grüß, abr die soak man ja ne, Wenns Jackett zugeknvppt woar. Am schlimmst» woarsch mitn Hosn. Die woarn sichre lang an Been, abr ar hoat se zweemoal im- geschlvin, is soak baale su aus wie itze de Ümschlaghosn, bloß ne su gloatt, ar Hutts ock su imgekremplt. Na, is ging schun, ar woar wingstens troige. Nu bedankt ha sich no schnell: „Nu do hoat ock fer heut schun Dank, ich war mer murne men Oazug wiedr hulln und breng Euch Euer« wiedr heem, do warch mich o oabfindn." Derno macht ar no an traurign Blick uff senn schun Spurtoazug, dar do a dr Sunne uffn Stachetenzaune hing, begucktch salbr no amool a sennr gebürgt» Kluft und fuhr ziemlich geknickt no Nummerch senner Guste nooch. — De Guste abr Hutt derweile Angst ausgestandn, se woar dann dich» Barg runtr gefoahrn, derno no a poar Eckn an Dürfe rimm und wiedr a bissl berguff, doa steeg se gemütlich oab und toat uffn Seff woartn. Is dauerte a brinkl lange, dr Seff koam ne und koam ne — ar kuntch So ne verfoahrn hoann, is woar doch bloß die eene Stroaße möglich. — Se woart no a bissl und denkt, ar wird unter- waigs an Bekannten getruffn hoann und nu stiehn und boaben —, abr nee, doäs kunnt doch o ne sein, do hättse doch o begein müssn. Se draht im und zieht 'n langsm agegn. Kee Seff is zu sahn — se gieht weitr und froit a poarmoal no an Roadfoahrer. Nu, do sein freilch welche uff dr Stroaße gekumm. — Se is schun bei dr unglticklchn Drähe verbei. — Wenn die itze wüßte, doaß do un a dr Delle Seff sen Oazug wäscht. — Se gieht weitr rückwärts,- se hoat ihrn Moann verlurn — abr, a muß doch zu findn sein, denktse, ar koan doch ne verschwundn sein, amende is ar geploatzt — dr Gummi nämlich. — Und do besinnt se sich, doaß a Stückl weitr uff retour zu a Foahrroabgeschäfte woar,- se fährt durt hie, ar wird sichs flickn lussn, andersch koanns goar ne sein! — Abr durt wissn se nischt, heut vor- mittch hoann se übrhaupt no kee Road geflickt. Meinr Seeln hätte! Woäs sullse ock nu machn? Heem foahrn oder alleene no Rummerch? Se hoatt tüchtge Surge im Seff. — Abr is koamr a Gedanke: se fährt no Rum merch, se mußn doch traffn. Wie se a Stückl gefoahrn is und 'n Barg runtr wiedr ihr Road loofn läßt und bale a I de Unfoallstellc kimmt, schreit se a Junge oa: „Foahrnse ock ne su fix, irscht is o a Moann an Stroaßngroabn ge- floin." — O je, doaß wird wull ihr Seff gewasn sein, denkt se, und froit nu dann Jung ans. Dar derzählt, woas ar weeß, o doaß dar Moann mit do runtr bei dr Mutter Sickertn gegangn is. Nu hoat de Guste an Ohalt, se gieht uff doas Häusl zu und sitt schun vu dr Weite, a woaß fu a Verfoassung 'n Seff sei Spurtoazug uffn Zaume bommelt. De Sickertn derzählt nu de ganze Begabche und meent: „Do wärdr Euch nu groade fehl gegangn sein. Euer Moann is doch groade vu a reichlich viertl Stunde furt, derweile seit Ihr groade bei Roadfoahrjannse gewast. Nu foahrt ock annoch no Rummerch, do müßtr Euch doch traffn!" De Guste woar ganz perblecks, se kunntch goarne vu öan Oazuge traun, abr se wußte doch nu, wu dr Seff is und a Steen woar'r vun Harzn. Seff woar nu tüchtg lusgefoahrn, a soak abr o nerne seine Froe. Ar ging as Klustr, verweilt sich uffn Stroaßn — is wurde langweilch, doas Gestiehe, Durscht Hutt ar o,- ar setzt sich doasderwaign as Goasthaus „zun Rosngoartn" und troank a Bihmsches — und no ees. Doderbei goab ar Obacht uff de Stroaße, wenn de Guste verbei käm, doaß ar glei ruffn könnt. — Beim dritten Biere koam ar mit dr Kellnern as Gespräch, und bet dan Dischkerrirn ließ o dr Durscht ne nooch, is koam a ganz poar Strichl uffn Bterdeppluntrsetzr, und mei Seff vergoaß nooch und nooch is Rausguckn,- ar huttch o langsm übr oalles drübr weg gesetzt und toat o de Guste nemmie vermissn. Die woar abr a dar Zett doch bei dann Goasthause verbeigefoahrn und suchte nu o 'n Seff uff oalln Stroaßn und an Klustr. Abr ar woar abn ne zu fing, se wurd ver drießlich und müde, dr ganze Sunntch woar'r veröurbn. Durscht Hutt se o, abr is Geld Hutt dr Seff, und do isse untr anne Plumpe gegangn, hoat amool richtch Woassr genumm und is derno danselbn Waig wiedr heem gefoahrn. Seff koam irscht oabends späte heem. Ar woar o früh, doaß de Guste schun oalles wußte, do brauchte ar salbr nemmie vill derzähln, und wie se a bissl schnippsch froite, wu ar denn nur su lange rimgekruchen wär. So soite ar bloß: „Ich hoa dich abn su lange gesucht und ich hoa mer siche Surge im dich gemacht." Doa woar de Guste o be ruhigt. — 'n andern yobd hoann se zusoamm 'n Oazug eingctauscht, und wie se dann derrheeme gewoaschn und gebürscht hoann, do woar a ganz ander Mustr druffe, ar woar nämlich uffn Zaume geschippert gewurn, wu kee Dreck druffe gehang Hütte, woar dar Stuff vu dr Sunne ganz Helle gebleecht wurn und wu de Lehmkrustige druffe woarn, do woar ar öunkl gebliebn. Doas woar ärgerlich, abr Seff soite zur Entschuldchnng: „Is woar abn ock su a fertch gekooft Ding, woas de Foarbe ne hält," und de Guste, die de früh woar, doaß 'n Seff nischt poassirt woar, meente: „Do wirschte dr ock an neu'n machn loassn müssn, a dan verschussn Dinge foahrch nemmie mitt dir aus." Is woar ock gutt, doaß de Guste ne wußte, doaß dar Seff gestern o a wing „verschussn" woar und vu dar „Sunne" aus 'n „Rusngoartn" o a bissl „ausgezoin" wurdn woar — abr doas Hutt ja keene Flecke hintrlussn und de Guste wußte o nischt dervo. — Wie se wiedr anne Poartie macht», do fuhr de Guste hing annooch und meente: „Seff, poaß ock hübsch uff und foahr ne su noahnte an Stroaßn groabn, weeßte, 's is ock waign 'n Oazuge." Dr Seff lachtch ees: „Guste, hoaste denn o a poar Pfennge Geld eisteckn, wenn de mer wiedr davont fährscht?" Se noahm sich abr gegnseitch nischt übel und hoann no moanche schüne Poartie zusoamm gemacht und no moanchmoal übr dan Unfoall gelacht. Seff abr immr am meestn, denn dar huttch ja doamoals dan Tag o ne groade verdurbn, dan Hutts zuletzt an „Rusngoartn" sichre gutt gefoalln.