Volltext Seite (XML)
Kn unsere W gvfch.Sv)ietzee Wx Ms »SvevrattMev Sermatzettung^ Vs-avf §eyr -riKgesr- dvv Zoetteverr ArrteeftStzsrns arrs alten Kovtsen. — NuvSannrftesltzvmSgttM.ftitzduertz WM Sie sMlVesen wtoLfktzamrmen Setten tztnduvrtzmvtngen. Zeseo Dertetzev MSge datzev -en ge° vtnge« Dezugspvets von t.sv NM. VtevtettÄtzet. ntrtzt fitzeaen na- auM feonevtztn -en Sezug aufveMt ev- MH tzatten. MnE an vteLusatta-Vevetne vtrtzten wko -te Ditte, mtt alten BvSften MW roettev für -en Dezug Vev Settsrtzvt-t MD zu worden. GesMSftsttelle -er „overtausttzer MD Setmatzettung", Netttzenaa l. Ga. Aus dr MendzE Bu an Eibschn Pirnschn S. Ims Haus rim 's woar ni groade woas besundersch Virnahmes oder Staatliches, aber 's gehurte üns ganz alleene, unser Hoisl nämlich, 's woar su a kleenes äberlausitzisches Waberhoisl. Mei Grußvoater hoatte es fer Iva Toaler aus unsersch Rubbers Gutte gekooft. Vil woar ni derzu. Mit knoapper Nut und Mihe kunnte ees im de Hausecke, ohne us fremdn Bvdn zu tratn. 's Bleechplanl reechte kaum fer fimf Hemdn. 's Woasser mußt mer ben Rubber huln. 's Hoisl woar mit Schobn gesackt, de Stubndecke woar su niederg, doaß sich unser Rubber, dar a Stickl gritzer woar wie andre Lotte, dickn mußte, wenn a mitn Kuppe ni a a Traiger stütz» wullte. De Traigerköppe woarn biese, und wenn ees ubn a dr Koammer rimlief, doa mußtn mer immer Angst ausstiehn, doaß de Decke ni runderkoam. A dr Koammer woarn keene Dieln, doa lag Estrich. Wenns zun Frieh- juhre koam, do mußte a gewehnlich ausgebessert ward». Doa wurd Lehm gehult, Woassr drufgeschutt und su ane richtge Poappe zuraichtgemacht. 's woar fer miech immer su a besundrer Spoatz, wennch mit nacktn Been'n Lehm trampln kunnte und wenns su zwischn Zinn durchknirschte. An'n Lehm koam Siede, und do dermit verschmerte meine Mutter die Löcher an Estrich und an'n Giebelwändn, die aus Lehmhölzern gebaut woarn. De Lehmhölzer machtn mer o falber. Do wurd an Lehm Schittstruh getraten, und mit der Hand wurdn derno richtge Lehmseele zuraichte- gemacht und im de Hölzer rinrgewickelt. A secher Zeit wurd iberhaupt vil mit Lehm geoarbcet, hoitzutage denkt kee Mensch mich droa. Schobendächer gibts o nimmieh. 's woar zwoar an Summer ni su hecß und an Winter ni su kalt wie under an Schieserdache, aber iech hoa doch su moanchcsmoal Angst ausgestandn, wtnns a der nächsten Nubberschoaft brannte und mir schune de Bettn und Sachn rausgeschoasst hoattn, weil mer ni wissn kunntn, ob ni a Funke sich doch schun an Struhe verfangn Hütte. Doas woarn derno oallemoal schlimme Naichte, weilch ock immer guckn und riechn mußte, obs ni erne bei uns brenn'n täte. Ganz besundersch schlimm woar doas, wenn wieder amoal Brandbriefe gefun'n wurdn. Doa biech moanchmoal zun Voatr as Bette gekruchn. 's woar ju oa zu gefarrlch, ibern Kuppe woar Struh, und an Bettn loag ju oa Struh, doa goabs keene Sprungfadermoatroatzn wie hoite. Aber ees hoatte doas Struhloagr doch fer sich: ees kunnte a Deege- nast Srinnse olän ser no ni ganz steife Birn. Freilich, wenn ees a dr Nacht ni ruhg loag, doa verschub sichs Bett tuch und Se Struhhoalme kroabbltn en aus'n Schloafe. 's Hoisl woar oalsu raicht baufällg. Der Kaller woar goar ni zu gebrauch», doa stoand egoal 's Woassr drinne, und de Kalleröecke woar su niedrig, doaß'ch ener a dann spitz« Steen'n a Loach an Kupp stußn kunnte. Doa soags dr Voatr ei, doaß woas gemacht wardn mußte. Hoite wirds heeßn: kehrt de ganze Bude weg. Aber sech duchtn de Menschn bescheedner, su wie jeder Pfeng zusoammgehaln wurd, doaß noach und noach Toalr draus wurdn, su wurd a dann een Fuhre der eene Teel des Hoisls, a spätrer Zeit der andre ernoiert. Su machte es o mei Voatr. Zu- irscht wurd der Kaller und doadrieber a Kammerlch ge baut. Derno verging« wieder a poar Fuhre. Aber mit der Stubendecke wurds immer schlimmer, 's Struhdach wurd o biese, an Ploatze hoaperts o, und doa koams doch zu ener grißern Bauerei. Fer miech wurd doas wirklch ane schiene Zeit, weilch doch mit half« durfte und keene Hand- tichl zu knippn brauchte. Woas goabs doa aber o oalles zu tun. Do mußte Koalk gelöscht wardn. 's woar doach goar zu merkwirdg: wenn ces Woasser us die Koalksteene guß, doa fing die oa zu zischn, zu doampfn, zu brudln, zu koachn, und ees mußte sich an acht nahm, doaß es en ni a de Ogn spritzte. Derno wurd gerührt und zuletzt lief de Koalkbriehe a de Koalkgrube. Der Handlanger verrührte, wenns Baun lusging, 'n Koalk mit Sand und trugs zun Moier. Dar soatzte Ziegl uf Ziegl, die, vu Hand zu Hand gewnrfn, uss Geriste koam. Beim Zieglwarfn hieß es irch uspoassn, sunst fiel en su a Steen uf de Fisse. Noatierlch mußte ichs o mit der Moierei versuchn, 's sag sich doch su lechte oa, immer ane Kelle vul Koalk uf de Mauer, ane Spitze vul uf de Quarseite vun Ziegl, und derno wurd der Steen ufgesoatzt. Wundern toatch miech ock, doaß ees immer 'sch Lut und de Richtloatte oalän füllte, doaß wurd doch vu ganz allee-re groade. Iech moierte oalsu lustg druf lus, immer eene Reihe uf de andre und woar stulz uf mei Mark. Do koam aber der Moier mit dann verflixten Lute und der Richtloatte, beguckt sich de Sache vu ubn und un, vu raichts und vu links und meent: „Nee, su gitt doas ni, du hoast ja an richtgn Bauch gemviert, doas muß oalles wieder weg." Doa woarch doch raicht kleelaut, aber 's hoalf nischt, und auslachn mußtch miech o noa lussn. Aber 's woar mer ane Lihre, fix und gutt is abn ni bcisoamm. De Deckntraiger mußtn vun Zimmerloitn irscht mit der Axt und mitn Breetbeile behoan wardn. De Decke- bratl wurdn mitn Nuthubl gefugt, doa hoattn die beedn Männer a poar Wuchn zu tun. Su fix wie hoite gings Baun sech freilich ni, aber do dersir goabs o keene Oar- beitsluse. Und woas goabs doa fer en zu sahn und zu larn. Iech hoa feste mit zugegriffn, und wenn später an Hoisl woas zu tun woar, doa hoan mer uns mitn Vvater falber gekimmert. Mir hoan uns falber an Schuppn gebaut und su moanchs andere o no. Und doas Interesse is bei mir gebliebn, und iech woar schune verheiroat, doa bi iech no zu an Tischer a de Lihre gegang und hoas Handwerk ge tarnt. Mei Voatr koam derno uf dann Gedankn, ane Ziege oaznschoaffn und a Stickl Acker und Wiese zu pacht«. Frei lich vn der bestn Surte woar der Bodn ni, a woar raicht noaß, und de Queckn wuchsn besser wie oalles andre. Mir hoan uns tichtg rimschinn müssn waign a poar Zentnern