Volltext Seite (XML)
uf. A Laut, hoalb Schtöhnen, hoalb a Schrei, kimmt aus sen'n Munde raus. A tritt an Schritt noa rechts und lät a Kupp oa de kale Wand. Die drinne hoan dan Laut gehiert und sein ei d' Hieh gefoahren. „Woas woar doas?" froit de Bertha ihren Monn. Dar schpricht: „Ich war glei amoal noachsahn, woas de draußen viergiehn tutt." — Wie a und hoat de Haustier ufgeklinkt, do sitt a ane Moanns- perschon fix uf de Schtroaße nieder ei a Schoatten pu a Beemen traten. „Woas sein denn doas fer tumme Sachen?" schreit Paul ieber de Schtroaße nieder. „Knmmt wer ja nie nohnbe, Schpitzbubenbande, ihr verfluchte. De Knuch'n eim Leibe schloi ich Euch atzwee, wenn 'r nie bahle macht, doaß 'r" — „War weeß, war vu uns beeden hier der grüßte Schpitzbnb is?" kimmt ane Schttmme aus 'n Dun keln zu'm lieber. Dann hiert a, wie a Mensch flink furt- leeft uf de Kirche zu. „Woas woar denn doas?" froit Hah- nelt sich. „Wenn ich nie wißt, doaß Willem Lutz bersch, 's Hut mer wull oack suwoas viergemacht," meent a zur Bertha, die de mit der Loampe ei a Hausflur kimmt. „Kumm rei. Mer warn nu schlofen giehn." Und bahl liegt oalls ei Hahnelts Haus ei tiefer Ruh. An Schtunde schpäter kloappts eim Niederdurf oa Linkeschustersch Fan- ster und wie der Linke froit, woas lus is, meent an Schtimme zu'n: „Mach uf!" — Der Linkeschuster schmeßt da ahlen Trater, dan a groade ei der Mache hoat, flink uf de Seite, nimmt de Loampe dann vum Tisch, gieht ei a Hausflur naus und froit: „War is denn do?" — „Ich bie's, der Hahnelt-Willem. Mach ock uf!" soits do vu drau ßen zu'n. — „Der Hahnelt-Wil—. Im Himmelswill'n, woas gieht denn vür? Dar is doch tut und nu sellt a—" — „Mach uf, öoa wirscht de sahn, doaß 'ch noa oam Laben bie." — Und wie der Linkeschnster endlich dann a Riegel vu der Haustier weggeschoben hoat, leucht a mit senner Loampe ei a käseweißes Oagesichte, ei dam zwec schwoarze Ogen brenn'n wie gliehnde Kohlen. „Nu soi mer ock im Gottes Himmels willen, Willem, bist De's oder bist De's nich?" froit Linke fitzt. „Ich bie's" kriegt a Bescheed. „Wu kimmst 'n fitzt noa har su spät oam Oabende?" froit Linke wieder. „Doas warch der oalles soin. Luß mich ock irscht a brickel zu Verstände knmm'n." „Nn gutt. Do knmm ock rei. Bitt scheen, nimm Ploatz, glei hie oam Tische oder durte uf 'n Koanapee? Do sitzt De weecher." „Luß gutt sein, luß!" soit Willem, dar de uf a irschten Schtuhl gefoallen is. „Ich sitz hie gutt genung und hoa nie lange Zeit." „Heut wirscht D' wull nimmeh goar weit knmm'n. Ich rech mer, doaß De noa bis nuf zum Paul, bis zu den' Bruder, willst." „Zu meinem Bruder!" lacht der Willem do uf eemol uf. „A schiener Bruder!" meent a ane Weile hingerhar. „Ach su, Du wißts schunt. Hm! Doas hätt'ch eim Ogen- blick glei ganz vergassen, doaß seine, woas de Bertha is—" „Doaß de Bertha meine is vu Gotts- und Rechts wegen! Niewoahr, doas wallst De soin?" „Nu je. Wie ma's halt nimmt. Du hust —" „Du hust doch tut zu sei«, nie woahr? und nimmeh ei der Walt und hie eim Dürfe rimzugeestern, wu de ock andern ei de Quare kimmst und 'n de Ruhe und a Frie den schtierst." „Nu, wenn o doas nie groade." „Hust ja raicht. Ich sah's oam Ende o noa salber et. Lußt mer ock noa a brickel Zeit, im mich mitsachten oa die Sache zu gewähn'n. Su also sitt de Heemkehr aus, mei ahler Freind. Su sitt de Heemkehr aus, uf die ich nu gehufft hoa, wieviel Joahre. — Doas is der Dank des Boaterlands, vu dam 'r irscht su viel geschwafelt hoat, wie 'r noa Angst hoan mußt't, doaß de de Russen und se käm'n ei's Land und schliegen oalles kurz und kleen. Do woarn mir Helden. — Ja, weil mer de Knuchen hibsch fer Euch zu Moarkte trugen. Jitzt freilich is doas an' ganz andre Sache. Nie woahr? Jitzt seid 'r sicher fer" dam Ruffen pack. Jitzt braucht 'r uns nimmeh. Eim Gegenteel. Mer sein euch ock eim Waige. — Und goar noa eener, als wie ich, dan se doch schun fer tut derklärt hoan. Woas hoat dar noa uf der Gottswalt Hie zu suchen? Nischt! Reene goar nischte! A sull sich Hibsch zum Teifel scheren und andern nie de Ruhe unds Vergniegen schtieren. — Is nie su? — Woas soist 'n nischt derzunde? — — Oder besser no, Du schmeßt mich naus uud lä'st Dich dann ufs Uhr, stoatt doaß De der und läßt Der vu dam tummen Karl, dar de bis heute noa oa Treu und Globen festhaln toat, a Kupp vull- joammern. — Na, luß gutt sein, luß. Brauchst Der irscht keene Miehe gaben. Ich gieh vu ganz oalleene wieder, wenn 'ch ock irscht —" „Bleib ruhig sitzen, Willem," soit der Linkeschuster zu'n, „Du bist mer nie eim Waige. Ne, mir nich. — Schilt Du Dei Harze ruhig aus. Do wird Der leichter warn. Du koannst mersch globen. — Du tust mer ja su leed, imbändig sichre leed." „Woas Du nie soist!" lacht do der Willem bitter uf. „Ich und a'n Menschen leed tun. 's wär schunt woas. — Warum sellt ich Der leed tun, hä? Ich bie ja salber schuld, doaß mersch su gieht. Woas bie ich su a Aesel und glob ei heut'ger Zeit o noa oa Liebe und oa Treue, oa Wurt- haln und woas weeß ich noa. Doas is seit 1918 nimmeh Mode hiezulande. — Doas hätt'ch mer bahle soin kinn'n, do ich hiert und soahg, wie's zugieht ei dam Lande, fer doas mir draußen kämpfen toaten. Pfui Deibel! Schoad im jeden Truppen Blut, dan man fer euch vergriffen, im jede Schtunde, die ma sich fer euch ei Dreck und Speck hoat draußen rimgesiehlt. Ihr seids 'n goar nie wart, doaß su- viel Tausende fer euch ei's Groas gebissen und verschoarrt sein wurn ei fremder Arde. — Koannst mich ruhig oa- sahn, Linkeschuster, 's is wie ich gesoit. Ich nahm kee Wurt zurück." „Doas füllst D' o ne," meent Linke jitzt zu Hahnelts Willem. „Hust ja ei vielen Sticken raicht. Ich gah Dersch zu. Ock nie et oallen. Und mit der Bertha nu glei goar nie." „Woas?" fährt Willem uf. „Woas ich Der soi," spricht Linke zu'n. „Du sist jitzt oalles ock vu enner Seite und ma koan Dersch nie ver denken. AVer, wenn D' irscht wirscht woas ruh'ger sein und weeßt, wie oalls is zngegangen, verdoammst De, su wie ich Dich kenn, de Bertha und a Paul nimmeh ei Grund und Boden nei." — „Ich koan nie andersch soin, als doaß —" „Luß mich jitzt amoal riäden, Willem, und hier mer groad su zu, wie ichs ja o bei den'n Sermon getoan. Sieh'ch, woas de Bertha is, die hoat uf Dich gewoart't e ^oahr ims andre, hoats nie gleeben wulln, doaß De und ^ämst goar nimmeh heem, woas o de Leute drüber räden muchten. Ich weeß 's, denn de Bertha hoat vill Schuckmoal uf dam Schtuhl gelassen, uf dam Du sitzt und hoat im Dich geboarmt, wie Dersch ock giehn mecht, wu se Dich warn hiegeschloappt hoan und woas Der de Russen schließlich oalls noa oatun kennten. Wenn ich dann aber und ich fing ock su vu weiten dervund oa, doaß de oam Ende doch o tut sein kenntst, weil De doch goar nischte meh hieren ließt, do wurd se reene außer sich und meent, doas wißt se ganz genau, doaß Du noa laben tätst, sunst hättst 'r schunt a Oazeechen gegahn eim Ogenblicke, wu De schtoarbst." — „Doas soit de Bertha Dir?" „Meher wie zahnmoal hoat se su zu mir gesoit. De Zeit verging, kee Brief, kee Labenszeechen koam vu Dir. Dein' Mutter schtoarb 'm Voater noach ei Kummer und ei Harzeleed. 's woar ja kee Wunder nich. De Surge im de beden eenzgen Siehne bruchte se im." „Im beede Siehne soist Du mir?" „Im beede, ja. Denn, woas Dei Bruder woar, der Paul, dar loag der wuchenlang derheeme uf 'n Tud. A schlecht verhelter Lungenschuß woar wieder ufgebrochen.