Volltext Seite (XML)
wird hingegen in Schlesien bei Umzügen der „Bettel könige" gesungen. Die sächsische evangelische Kirche hingegen feiert das „Epiphania- oder Erscheinungsfest" ohne irgendwelche be sonderen Bräuche. Vom hl. Abend bis Neujahr nimmt der Tag einen Hahnenschritt — Hoahnschriet — und bis zu den „hl. Drei- kinchn" einen „Moanschriet" zu,' allmählich wendet man sich nach diesem dem Frühjahre zu: „Fabian Sebastian fängt der Baum zu saften an" (23. Jan.). Dann kommt die Vogelhochzeit am 25. Januar, bei der die Kinder auch mit bedacht werden. Immer mehr schwinden die Christbäume und mit „Maria Lichtmeß" werden in den katholischen Kirchen die Krippen und sonstige weihnachtliche Embleme als Abschluß des Weihnachtskreises vollends entfernt. Mättig. Dääbrlobs hell'ger Oobd Anne wuhre Geschvchte — se is ock schunt a brinkl lange har Von Bertha Morgenstern Dääbrlob und sei Noabbr, dr Bau'randriesl, gingn an Hellgoobde vürmittg naus an Rahmbuusch. Se wulltn 'ch a boar Christbeeml huln. Weil se nu 'n Buuschjajgr nö an Wurf kumm wulltn (dar wär amenjde möt dar dichn Sache nö eiverstann gewahst), macht'n se an Ömwaig öm de Buuschhäusr röm a dr Bleeche verbei. Se koam'm o geltcklch nei an Vuusch und 's hoht se kennr gesahn. Se woarn no nö weit neigang, do hoatte dr Bau'randriesl o schunt a schie Beeml unt'rn Oarme, ock Dääbrlob suchte no a err Duur röm. Ba dann sullts abm a ömbändg feines Beeml senn. Woarsch do 's vrschte Weih- naachtn, doassr möt sennjr Mvarliesn drlabte, die an Frieh- juhre sennige Frooe gewurn woar. Dr Sturch woar o be stallt und amenjde loag doas Klinische, woassr breng füllte, goar no unt'rn Beeml — üoass's schunt su risch gingk — do mußt's a ömbändg feines Beeml senn. Ötze hoat a 's raichte getroaff'm. Ar schoot'ch's vu oalln Scit'n und frät'ch iebersch ganze Gesöchte: „Nee, sicke schiene Quörle, nee, ficke schiene Quörle!" Dr Bau'randriesl, dann doas Dingk zö lange dauerte, soite: „Nee, mahr ock nö su röm, mr wulln ock mach'n, doaß mr naus kumm, ebb uns no ees drwischt!" Nu sajgte dr Dääbrlob, oß ebb a 's bezoahlt krickte, und möt an Plautz flug s Beeml öm. „Ann ock risch furt," meente dr Bau'randriesl, greef no sennjr Sajge und wullt 'ch ömdrähn. Wie a'ch do a de Hieht röchtn tutt, sitt a uhf eemo vu weit'n su a Grien- rückl kumm. „Kreiz no amo! Dar hoht uns schunt gesahn," soite dr Bau'randriesl, „nu ock risch as Kroittch doo nei!" Uhfm Bauche kruch'n se a de Stroichr, ömmr übersch Kroittch, und zug'n ihre Beeml hinanooch. Ötze woar guh- der Root toter. De Beeml wulltn se do o nö lieg'n lussn, furtmachn mußtn s'ch abr o. Wie se nu uhf jerr Seite aus'n Stroichern nausgekruchchn kvam, noahm a jeds sei Beeml uhf de Achsl und hurtch macht'n se an Busche weiter. Nu hättn se abr do mössn noa dr andrn Seite giehn — doo stoand abr ju dr Buuschjajgr und toat uhf se lauern. Wenn se nu wettrltff'm, mußtn se an siehre gruhßn Öm waig mach'n und vu hingavür as Durf neikumm. A boar Stun'n woar'n schunt vergang'n, seit se vu drheeme furt woarn, 's wörd nömieh lange dauern, do kömmt de Dun kelet. Dääbrlob argertch nu su siehre doo driebr, doaß'r an liebstn genoatscht hätte, 's wurö abr o nö andrschr drvoont, se mußtn bös a de Schimm'gr Granze loof'm. Dääberlob toatch ju tristn, a hoatte ju sennje Moarliese zör Mottrn geschickt, die a boar Häusl wettr woar, und hoatte zun'r gesoit, se selle örscht öm de Dunkelei wiedr drheeme senn. Drweile wullte a 's Beeml zöraichte hoann und ar hoatte o nomih Jebrraschung'n vür. Dr Hömml sahk abr o schunt oaschegroo aus, a Zeechn, doaß de Naacht bahle koam. Su siehre fix gingk 's Loofm o nö, weil se dorchn Schnie stoampn mußtn. Endlch woarn se heem. 's woar abr o finstr. 's is ock gutt, doaß de Moarliese no nö do is, buchte dr Dääbrlob und fungk oa, a Roasche senn Boom oazöputzn. Ar hoht ge- wörtschaft, wie nö raicht geschoit, und hohts o gelicklich zö- waige gebrucht. Anu hult a'ch no de Bote vu dr Biene runt'r, die a möt'n Andriesl zösamm zöraichtegeboastlt hoatte und uhf die dr Andriesl no a boar schiene Harzl ge wählt hoatte, und stallt se as raichte Licht. Nu brannte ar de Lichtr oa und beschoote s'ch de Beschärche. Ötze wörd a s örscht weise, doaß'r do de Moarliese no goarnö gehirrt hoatte. Woar die amenjde no goarnö doo? Anu kunnt se söch abr o heemsieln, 's woar do nömieh zeitl'ch Ar lisf as Fanstr und guckte naus. Doo woar nischt vu sennjr Froon zö sahn. Ar tremplte hie und har, guckte zör Stubbdiere naus und liff wiedr as Fanstr. De Moar liese koam nö. Abr an Bargl nuf koam'm dö zwee Chritz- kindjl, die a siech bestallt hoatte und möt dann'r sennjr Froon anne raichte Christfreede hoatte machn wulln. Dääbrlobn liff dr Schweeß a hall'n Trupp'n vern Ge söchte. Ötze woarn se doo, 's Rupprch-Chrißkindjl koam a de Stube nei ('s eegntliche Chrißkindjl Lleeb no haußn) und fungk oa zö sing'n. Dääbrlob wuht'ch ver Hömmlangst kenn Root und wie drno 's Rupprch-Chrißkindjl o no de Diere uhfklinkte und zön eegntlichn Chrißkindjl songk: „Komm rein, komm rein, du heilger Christ" — doo kunnt'ch dr Dääbrlob nömieh half'm, ar prillte aus Leibskräftn: „Haußn bleibste!" Ebb doas Chrißkindjl nö gutt hirrte, odr ebb die o ihre Käbbl ver siech hoan — 's bleeb abm nö haußn. 's koam rei und songk: „Vom Himmel hoch, da komm ich her ....." und weil'ch do nu dr Dääbrlob nö a an Chriß kindjl vrgreif'm kunnte und a's nö nausschmetßn kunnte, do woßt a siech nö andrschr zö half'm, a stackt'ch hint'rn Christboom und hiljt'ch möt beede Hänjn Oogn und Uhrn zu. Su wurd a's nö gewoahre, doaß de Boademottr o möt'n Chrißkindjl neigekum'm woar und nu nabm stoand und a klee Bündl Bettn hiereechte. Se mußtn schunt a urndlchn Gunks gähn, wie se soite: „Doo is vu euer Froon 's Chrißkindjl!" Dääbrlob, dar de Oogn uhfröß, oß käm a aus ar andrn Walt, schoote uhf doas kleene rute Käbbl, doas a dann Ge- bünül loag und kunnts örscht goarnö begreif'm. „Nu, doa packts ock oa!" prilltn de Boademottr oa und wullt s'n a de Oarme lähn. 's woar ock gutt, doaß se no nö luhsgelussn hoatte, dr Dääbrlob packte nö oa. Ar schmeeß de Brahtlloatschn vun Fissn und schleech uhf'n Zinnspötzn as Stiebl niebr. Doo loag de Moarliese an Bette und frät'ch, doaß'r de Beschärche su gutt gelickt woar. Doo drfuhr nu dr Dääbrlob, doaß dr Sturch schunt zö Mittge eigerockt woar und doaß de Boademotter und de Moarliese siech vürgenum'm hoattn, nischt dervoont zö soagn, bös nö dr Christboom brannte, doaß 's o a röchtges Christkindjl wörd. Dr Dääbrlob abr juxte und flennte, oalls a enn' Oodn, und soite: „Nee, su a hell'gr Oobd, dann ho'ch do no nö drlabt!" vsr llsirsistsufsl V.IN Oderlausitzer kisuern-Noroan von kisimatscdriltsieller kiiobarck ölasius ist vor 3at>r erscüienen unck als sodü' ^eduncienes Work rum Preise von 3,5öM»MM dik ckvroii unsere OeslALktssteile sovie «MM ciurcd cken öucbbsnckel ru berieken. Alwin Alarx, AeieHena«, Ga.