Volltext Seite (XML)
Roberts Harz. Ei senner Zelle sitzt a ganz oalleen', de Hände zwisch'r a Knie'n und guckt eene geschloagne Seeger- stunde im de andre uf de Diele, als wellt a glei a Luch ueisahn. Seit gestern weeß a nu, woas mit'm wird. Bis ei de Nacht nei hoan se ja gesassen eim grüßen Soal vum Landgericht ei Görl'z. Woas se durt oalls geredt hoan gegen'n und für'n? A hoats mit hoalben Uhren ock gehiert. Und o die Villen Leut, die de aus Neugierd' mit eim Saale wvarn, hoat a nie grüß gesahn. Woas froit a denn der- noach, doatz Fichtner-Paul und Richter-Max unter a Zeu gen woarn? Zwee Menschen hoat a ock ei eenem Biegen vasahn missen: De Wanda und a Jaiger Kunroad. Sullt a der Wanda diese sein, weil se doch schuld oa senner Sache wvar? A wullt's und redt sich heemlich ei de Bust nei gegen se. Woas hoalfs? Wenn a se oasoagh, woarsch ver- bei mit senner Bust. A wußt's, wenn se und hätt'n sich ge- numm'n, a wär a andrer Karl gewurn. Wenns aber nu suweit mit'm gekummen wvar, doaß se und Hutten gestern nacht a Todesurteel ieberu ausgesprochen, wam hutt'rsch zu verdanken, z'wingsten doch zum grißten Teel? Der Wanda. Oalles gutt und raicht. Und dvch kunnt a nie diese sein uf se. Do woarsch doch mit dam Jaiger ane andere Sache. Uf dau Hutt' a an' Wut, an Hoaß, wie sustern uf ken'n andern Menschen ei der ganzen Walt. A best de Ziähn' zusvamm'n und boalgt de Fäuste, wenn a broa ge denkt, wie dar „Herr Zeuge" dogestanden hoat ei senner grienen Uniform und wie a Leutnant schnoarchte, wenn a woas zu soiu Hutt' gegen a Robert. Wie hoat a stütz ge- tvan dermitt, doaß a dan „Mörder" mit zer Strecke bruchte. 's fahlt goar nie vill, do koams druf raus, doaß a und butt'u ganz valleene eigefang'n. — „Ach Du —" sn knirscht der Robert ei sich nei, „wenn ich dich sitzt und hätt' dich fimf Minuten ock valleene hie und nie de Kiätten oa a Händen, ich wellt dich schunt —" Su simmeliert a ver sich hie und fängt, wenn a sn weit gekummen is, vu vurne wieder va. Doaß a bahl sterben muß und nva au' Rech nung mit'm lieben Harrgott oabzumachen hoat, öoas kimmt'm jitzt nva goar nie ei a Sinn. De Wanda und der Jaiger! Doas is doas Eenz'ge, woas a denken koan und will. Wenu's pvaßt, do warn die beeden noa a Poar. War koans denn hindern? Ar doch nich. — Sulln se sich hoan. Der Teifel mag sen'n Segen derzund gähn. — Suweit is a — 's wievielte Moal schunt heut? — gekumm'n. Do rvasselt's mit'm Schlisselbuude oa der Tiere. Se gieht uf und war kimmt mit'm Wärter rci? De ahle Boartschen, Roberts Mutter. War de die Fro lange nie gesahn hoat, muß derschrecken, a su hoat sich doas oarme Weib ver ändert. Wenn ma 'r surrst die zweeundsechzig Joahre, die se ns'm Puckel hoat, nie oasahu tönt, — ei darr poar Monden is se ane ahle Fro gewurn. De Hoare schloherweiß, 's Ge sichte vuller Runzeln, de Ogeu tief eim Kuppe drin, der Puckel sichelkrumm, su stiehl se va der Tier und sitt'n Ro bert, ihren Robert, oa. Dar fährt ei d' Hieh: „Woas is? — Ach, Du bist's Mutter," meerrt a dann und läßt sich wieder uf de Pritsche foallen. „Ja, Robert, ja. Ich bie's," gibt se Bescheed und schluckt de Tranen runder. Wenn's o noa zitt rig klingt, se kriegt's dvch raus, woas se zu soin hoat. ,,'ch routtt dvch kumm'n und noach Der sahn, ehb se —" — „mich an Kupp kirzer machen, willst De soin?" fällt'r der Robert do ei's Wnrt. „'s is hibsch vn Dir. Kumm, satz Dich »aber mich." De Boartschen tut's. Se koan o uimmeh stiehn, sn zittern 'r de Been' und oalls. — De Zeit vergießt. Kee s sott a Wnrt, bis dann der Robert zu der Mutter meent: „Na, lus, fang' oa." — „Woas sull'ch denn oasang'n?" froit de Boartschen do. „Du willst mer doch de Koppe lau sen. Warum wärscht De denn sunst gekumm'n?" — „Ne, Robert, ue. Desthoalben bie ich nie gekumm'n. Woas sellt's o halfen, wenn'ch und wellt mit Dir jitzt ieber Sachen riäden, die doch nimmeh zu ändern sein." — „Do hust De raicht." -- „Ich bie gekumm'n, weil ich mer bucht, Du wiröst Mich brauchen kinn'n. Du mißt an Menschen hoan, dar Dich verflicht, dam De Dei Harz ausschitten koanst." — „Nischte. Ich muß valleene mit mer fartig warn." — „Doas wird schunt sein. Ich dächt halt aber, 's mißt Der leichter warn, wenn Der derbeinde jemand hilft, barsch mit Der gutt meent, wärsch ock bluß, doaß a Der stille zuhiert, wenn De und Du willst Der oalles omval vum Harze runder riäden. War oaber kennt doas andersch sein, wie Deine Mutter?" — „Nischt. Du willst mich ock weechleibig machen, weiter nischt." — „Ne, eim geringsten goar nie, Robert. Wenn De menst, doaß De mer nischt zu soin hust, muß mersch o raicht sein. Verleichte koan'ch Der do uf ane andre Oart woas nutzen." — „Du? — Willst De mer halfen, aus dam Luch hie rauszukumm'n?" — „Doas weeßt De, doaß ich doas nie koan." — „Do wär'ch doch neugier'g, woas de sunst noa wär?" — „Wirscht nie druf kumm'n. — Lutz Der ock soin: Ich hoa oam Freit'ge mit der Mutter vu dam. jungen Schulz geredt, dan De —" — „Woas mußt a mer groad ei de Quar gelofen kumm'n." — „Doas woar nie seine Schuld." — „Nu, meine o nie ern." — „Mer warn uns dodrieber nie zanken, Robert. Luß Der ock jitzt soin, doaß ich eim Lauben woar und mich bis ei de Wohnung vu da »armen Eltern durchgefroit hoa. 's woar kee Mensch der- heeme. 's hieß, de Fro war uf a Sieenberg uufgegang'n. Do bie ich hingerhar gemacht und bie a ganzen Steenberg oab- gelofen, bis ich uf aner Bank, ganz hing'n ben'n Denkmoal, ane Fro ei schwoarzen Kleedertt sitzen soahg, die ver sich hie simmliern toat. Ich bucht, doas muß se sein und froit ock, ehb ich und derft mich zu'r satzen. Se Hütte nischt der- wider und ich satzt mich nabersche. Ich sott kee Wurt nä- tierlich, mar ich woar und froit ock, ehb se Trauer hätt'. Do fing se mir vu ihrem Sühn und vu sen'n Unglick zu derzählen oa und weent su bitterlich, doaß ich mersch 's Flen'u v nie verhaken knnnt. Und dann —" —„sung se uf mich zu schimpfen oa." — „'s is wie De sprichst. War wullts'r o pprdenken, als der Mutter vu am Sühn, vu dam se Huffen kunnt, a wird amoal woas warn. Wie se dann fertig wvar, doa fing ich va, doaß ich Dich kennen tät vn kleene uf. Du wärscht a gudes, hibsches Jung'l g'wast, va dam de Eltern ihre Freede Hutten, hältst fleißig ei der Schul' gelarnt und ei der Kirche uf'm Chure mitgesungeu. Oam heil'gen Oabenü, ei der Christnacht, hättst de, wie de grisser woarscht, veru Altoar een vu dan zwee Hirten machen und de Bersche ufsoin missen." — „Woas full doas jitzt?" froit Robert und rickt hie und har. De Boartschen tutt, als merkt se's ne und soit: „A jeder hätte Dich ge lobt, doaß De's su schien gemacht hättst, o der Superndenr. Doaß De hibsch baten kunnft zu Mitt'ge und vern Schloa- fengtehn hoa'ch 'r dann gesvit, und doaß De garn am var- men Kind woas gvabst, wenn De glei falber nie vill huttst." — „Luß doas jitztc." — „Und wie De kumfermiert wurdst und zum irschten Moal zum heil'gen Oabendmoahle gingst, wie De und hust Dersch viergenumm'n, a guder, frummer Mensch zu warden." — „Mutter!" — „Und wie se mich dann srug, wie do denn oalles su hält' lummen kenn'», do soit ich'r, doaß De wull schunt vu kleeu uf a wing hitzig woarscht und doaß de Fleescher, wenn se uf a Handel giehn, siehr leicht derzunde kumm'n, a Glaset ieberu Durscht zu trinken. Nie jeden schoadt doas woas. Dich hält der Branntwein aber siehr leicht außer Rand und Band ge bucht." — „Doas stimmt." — „Und wie dann noa de Lieb- schoaft mit —" — „Hier uf. Ich hal's nie aus." Der Rvbert is ei d' Hieh gefoahrn, wie a doas soit. De Mutter zieht'» uf de Pritsche runder und fängt dann wieder zu derzählen va: „Wie'ch fart'g woar, froit die Fro, wuhar ich denn doas »alles su gutt wissen kinnt. Ich soit, ich mißt's wull wissen, denn ich wär doch Deine Mutter. — Do flug se vu der Banke uf und wullte furt und nischt meh vu mir wissen. Ich oaber boat se raicht inständig drim, se mecht mer a poar Wurte noa verginn'n. Und dann hoa ich noa amoal geredt fer Dich und se geboten, doaß se Der vergaben sellt, > woas De va ihr getoan. Im nnsersch Heilands willen mecht