Volltext Seite (XML)
ISS er do offmuckte ond resenierte: „Mir koan do Keener von Euch Grinschnoabeln ond Gelbuhren nischt virmachn. Do sein mer doa ze gewieft. War su lange wie iche mötmacht, dar kennt doas Ding o a bissel." Ar toat'ch o dermite döcke, doaß er o seneZeit bei der Koavallerie gedient hotte. Doaß er oawer blus a hoalb Ioahr bei de vierradrign Husaren ön Drasn gewast woar, toat er nö verrotn. Möt'n Gemeenevirschtande verschtand erch o ganz gutt. Wenns'che o oaller Püffe lang ön Hoorn lagn ond'ch o manchmo hoahnebuchen de Wohrheet geigen toatn, doas ful nö off, 's ge° hielte bei dan Beeden zem täglichen Bruote. Eener konnte ohne 'n Andern goar nö sein, se toatn annander egoal brauch». Se woarn ön gleichn Aalter ond o zesoamm'n ön de Schule gegangn. Ön der Schule hottn se Beede ömmer off der Oanewand gesaffn, öm'n letzten Ploatz toatwch se ständg kambeln ond streiten, a jeds wollt'» fer sich ön Oansp ruch nahm'n. 'n aalen Kanter seine Schmarzenskinder woar se vonOansange oan gewast. Ar hotte moanch liebs mol möt'n Koppe geschüttelt ond geboarmt: „Der liewe Gott sorgt schon derfür, doaß Onsec- cen'n nö ze wühl word ond doaß de Dommheet nö etwoa aus- starbn tut. Ihr beedn Borzliche bläkt menander vor Dommheet, imzechg müßter's letzte Plätze! woarm haaln!" Wenn se sich nu itze amo de Poatn stacktn, do foppte Johann 'n Birschtand zu garne möt der Schulzeit. „Wüßte, Gottlieb — soat er do — mir Beede Kinn doa goar nö besser zesamm'n poaffn. Ön der Schule konntste ömmer nor's hoalwe Emolees ond zer Nut a bössel Schrei'm ond iche hotte o wiöder ze tune, doaß'ch möt'n andern hoalwn Emolees ze Fache koam, oawer möt'n Lasen toat sichs machen, dodermöt hoaperte 's ju bet dir. — Siehste, besser koanns doa bei aner Gemeenebehierde goar nö kloappn! Woas du nö wößt, wöß iche, ond woas ich nö koann, koannst du! Kannst mersch oawer gleeben, Gottlieb, bei onser ganzen Gescheidheet und Helligkeet ös o noa nischt Bernönstges zem Birscheine gekomm'n!" Doas konnte der Birschtand nu nö gut verpotzen, wenn Johann sicke aale Sachen offriedern toat. Ar konnt's oawer o nö möt'n verschütten, weil er'n hinge ond vorne brauchen toat, oan Hieb mußter'n gähn, do konnter'ch ju nö halfen. „Mark dersch amo, Iohoann — meenter zu'n ond toat'ch der- bei su wöcht'g, oals wenn er schun a hoalwer Presedente wäre — wenn mer o domm geborn ös, de Hauptsache ös do, doaß mer'ch ön Laben fortsötzt, ond's ze mässe bringt! — Doas siehste an mir!" — Do guckt'chn Johann irscht von uoben bis nunger oan, derno konnter oawer woas hiern. „Der liewe Gott sorgt schon derfür, doaß'n Ziögn de Schwänze ond'n Gemeenevirschtandn de Harner nö ze lang wachsen! Fer Dommheet ös oallengn noa Ploatz ond wenns off an Minister- sassel ös! — Du denkst wu Wonder Gott war de böst, weil de off su an kleen'n Koasfe als Gemeenevirstecker rimtroanen tust! Denk nö eine, doaß de 's Pree host ond du oalleene blus ees möt'n Topploappen oabgekriegt host, nee, nee — ,s göbt der noa haufg sicke affge, verbohrte Hoangken wie du!" — Ond do machter, doaß er naus koam ond luß'n wie an beseechten Pudel stiöhn. De Wohrheet Hot ömmer an böttern No'geschmack ond wenn se's Een'n nu noa goar su häuslich unger der Noase reim, do Hot mer a poar Tage droane ze schlucken ond ze verdauen, drim toat o der Birschtand Iohoanne itze möt Hanschkn oanpacken ond'n bale Wormel aus'n Hingern ziehn! Bergangn amo woarn se Beede wiöder darb zesoammngerackert. Wenn nu Gemeenerootssötzung bei'n Dirschtande woar onds woar kaalt, do mußt doa o ane woarme Schtuwe sein, do könnt» se nö blus a Huschlchn neinmachen. Lader do woar ar ze ver hungert, iger hätter'ch a Loch öns Knie bohren loassen, oals dosß er hätte a eenzges Scheitel Hoolz von sich derzu hargegahn. Do toat er nu ömmer Züliacke Knetern ond dorwiern, doaß er Hoolz anzu schoaffn sellte, mächts har sein, wu's wällte. Do's'n der Birschtand su doitlich öns Maul schmeerte, machte sich Iohoann Nr. N weiter keene Gedankn ond zottlte haußenrim ön dan Büschn ond noahm möt, woas'n ön Wag koam. 's meeste toat er fer sich behal'n. Ar Hots oawer a bisst ze bont getrie'm: der Doppelbauer Hispelhoahns Julius, ön dan sen'n Bösche Iohoann o tüchtg ge ködert hotte, toat'ch desterhoalb bei'n Dirschtande beschwer». Wenn ar noamo woas weiß kriegte, — mennt'r — doaß der Büttlch bei'n Holz stauch» täte, do ließ er'n oanloofen. — Der Birschtand toat doas Zülliacke glei virhaaln ond soate zu'n: „Iohoann! — Doas nömm mer oawer nö iöbel! — Du wörst doa oalle Tage bomblicher! Mußte kenne ömmer ze Ee ond die- selb» giöhn! Koannst's doa o amo aus'n harrschoaftlichen Bösche huln! Die woarn'ch ön Dorfe schiöne de Gusche iöber ons zer- reißn!" Do koam er oawer bei Iohoanne an'n Nöchtgen. „Doas loß der gesoat sein, Birschtand!" fuzt der'n oan, „o nö ee Reiß'gästel hul'ch fer dich mih aus'n Bösche! Du koannst gutt gacksen! Mauß der nor bei Hoolz salwer, woas de brauchn tust. Denkste erne, ich loss mer noamo wegn dir Grußmogelch de Frässe vullhaun, wie'» Simd Obnd, wu mich der Fladrich — Happel- moagers Ewald, — derbeie derwischte, wie'ch möt a paar Buhn stengeln oabgiöhn wollte. Niwohr, du broackst ein ond iche tu's egoal austitschn! Der Gemeenediener kriegt de Puche ond der Harr Birschtand tut'ch derfür'n Hingern auswoarm! DarSpoaß hiert ee fer oallemol off! Berschtiöste!" — Der Birschtand toat garne nischt soan, ar woar blus früh, doaß Iohoann nischt an de grüße Glocke hängn toat on-d de Gusche heelt. Eenes schiönen Tags amo brachte der Schandoarm an Hanh- warksborschen zem Virschtande höngeschleeft. Dar hotte ön Nobberdurfe a paar Loatschen mötgiöhn heeßn ond o hiehe bale 's ganze Durf oabgebattelt. Nu soallte der Gemeenediener dan Klinknpotzer ön de Stoadt offs Oamtsgeröchte schoaffen. Doas toat ju Züliack nu tüchtg frassen, doaß er egoal'n Buddlch fer Oandre oabgahn müßte. „Fer mich ös es gutt, futterter, derzu giöh'ch noa lange, fer su an faul'n Pommadnsoack de Oarbt ze mach», sei Gelomper offzeräumen ond aus'n Wage zu schoaffen. Der Schandoarm toats strenge machn, doaß erch ju möt dan Karin nö oabgahn, geschweige! denn goar einlossen sellte, doas- wäre a ganz dorchtriemnes Luder, dar de off oalle Kanten poaßt ond möt vollen Hunden gehetzt ös. Iohoann hotte sein'n Bieg off'n Schandoarm, drim horcht er off dan seine Quadderei goar nö droff ond dachte fer sich: „Wenrr du Klugsack denkst, doaß'g ze domm derzu bön ond's du besser brengst, worüm schoafst'n do nö glei salwer nei!" Erbust packte nu Züliack dan Lomprich oan ond reeste möt'n lus. Weil's nu brüh'g heeß haußen woar, kriegter ungerwags- an laus'gen Brand, 's woard'n orndlich ganztormlich, kaum doaß er noa giebsn konnte, su vertroigt woarn de Kahle. Wenn er amol einkehrn wullte, doaß sahk er ju ein, do koam er nö drim- meröm, do mußter dan Kundn o möt nein nahm. Ar toat'chs hön ond har iöberlee'n, wie er'sch an gesckeidstn oandrehn konnte, 'n Reschpekt wollter'ch ju nu nö geroade verzahn. „Iohoan," soaterch fer sich, „hiehe worschte amo schlau sein, dan Bruder römkriegn ond korre machen. Duste amo 'n Nobln spiöln!'" „Wüßte woas?" soater ze dan Loapperche, „oalleweile ward oaber nu eingekoahrt. Mir Kinn doa hiehe nö ganz ond goar verbräckeln, do muß woas dergegn getoan warn. Ons Hot doa o kee Mensch gefroot, oab ons woas droaneleit, doaß'e ons ön dar Hötze nausjächen, do froo'n mir itze o Niemande, wemer ons mo an Harzhoaftgn genahmgn wo'n/ Der Battelloappsch woar o glei derbeie ond do pfloastertn se nu oalle Beede ön de irschte, beste Schenke nein. Se mußt» a höbsch poar Töppl hoan, ib'se dan Dreck, dan se ungerwags ge schluckt hottn, oalle rungerkriegtn. DerHandwarksborsche schwerst o ane Ronde Schnoapps öm de andre ond toat de ganze Schmeere beroamseln. Züliack wullt's ju irscht nö oannahmn, ar machte a Langes ond Brötes drömerröm, oaber weil's der Kunde möt'n brachte ond'n egoal Harr Wachmeester heeß, do toat er o a Loch zerrückestackn ond suff zeletzt möte „off Teifel komm raus". Db toat er ju gleich de Noase huch Halen ond sich offblosen, denn Harr Wachmeester hotte ön senen La'm noa kee Mensch zu'n gesoat.