|-« w operećo „Jakub a Khata“ a w zbĕrcy „Cmjeły a wosy“ wustupuje uajsylnišo jeho pokhilenje k žortowanju a k po- wučacemu wusmeSowanju* (satirje). Mnohe druhe pĕsnje su pak přezcyłnje pak z dźĕla didaktiske a tehodla mjenje znošne. Jeho njemnohe ballady a romancy maju wjele bdle lyriski haĕ episki charakter a su z wjetša „Powĕsće ze serbskeho kraja a luda“, kaž je basnik sam mjenuje (hl. zw. I, str. 171 sll.). W poslednich lĕtach swojeho žiwjenja mysleše wdn na powjetšenje zbĕrki tutych „powĕsći“ a chcyše z balladami našeje minyłosće nĕšto „wosebiće serb- ske“ podać, štož by tež před druhimi ludami stajnu płaći- wosć mĕło. Zejlerjowa rĕĕ je jednora a jasna, wobrazna a žiwa, myslam a zaĕućam přimĕrjena, ženje subjektivnje barbjena a dosć husto rĕĕi našich narodnych pĕsni podobna. Z jich pokładneho ždrła ĕĕra wdn nimo znajomosće ludoweho ducha njezaprahnite mocy za swoje pĕsnje a basnje a złožuje so z wosebitym wumjełstwom po jich podłožkowych přikładach žadajo swojemu serbskemu ludej nĕšto poskićić, štož by tćn cyle a po wšĕm za swoje připćznał a sebi bjeze wšeje ćeže hnydom a do cyła přiswojił. Runje z tu- teho wotpohladanja pak wukhadźa na druhej stronje mjeńša a wjetša słabosć nĕkotrych jeho pĕsni tež z ĕasa jeho naj- wyššeje pĕsnjeřskeje twćrnosće, a njedospołnosć wšelakich jeho rymow, runjež w6n hewak jara lohko, prawidłownje a wu- mjełscy derje rymować rozymješe, wo ĕimž mnohe jeho pĕsnje swĕdĕa. A z teje sameje přiĕiny tež so njestrachowaše hdys a hdys při składnosći abo k položenju rymowanja dialektiske, wosebje holanske twdrby a słowa přijimować, štož smĕdźeše sebi hižo tehodla ćim skerje dowolić, dokelž za ĕas jeho najpłćdnišeje basniskeje dźĕławosće naša pisomna rĕč hišće tak kruće postajena, wobmjezowana a wudokonjana njebĕ * W sćĕhujcym posudźenju złožuju so ja z dźĕla po wusudkach J. Libsa, wuprajenych w „Almanachu serb. stud. młod.“ 1884, str. 20 sl. a w připisu mi wot njeho připdsłanym. a » -i~*