Hh 436 -S- ^^woprawdźite byće zapřijał, wo tym swĕdža wšelake jeho pĕsnje ze studentiskich lĕt kaž n. p. : „Zady našej pjecy kuntwory hraja“ — „Sym Serbow serbske holiĕo“ — „Zezady hunow w zahrodz'e 11 (dalše hl. zw. I, str. 1-157), kotrež ua wosebitych papjerkach ćišćane* bćrzy do luda přeńdźechu, tak zo mńžeše je J. E. Smoler w 1. 1841 zpołnym prawom do swojeje wulkeje zbĕrki „pĕsničkow hornych a delnych łužiskich Serbow“ (hl. zw. I, str. 96, 252 a 308) přijeć wo prĕnšej ani njewĕdźo, zo je liakle nowiši wupłćd Zejlerjoweho ducha, tak powšitkownje rozšĕrjena bĕše hižo tehdy po serbskim kraju. Tola tež za zabawne skhadźow r anki „So- rabije“ so Zejleř postara. Dotal spĕwane, z wjetša špatnje spraskane přełožki nĕmskich studentiskich spĕwow so jeho poetiskemu duchej mało spodobachu; duž wudźĕła wćn swojim towařšam prĕnjotne serbske bjesadne spĕwy kaž n. př.: „Lubka hhja“ — „Rjana Lužica" — „Št6ha z tych Lipsčan- i skich murjow won dźe?“ - „My w přećelnym towařstwje mamy , kotrež buchu z wulkim zahorjenjom přijate a spĕ- wane, z dźĕla po hłosach wot njeho sameho wumyslenych. Pĕsnje, kotrož so towařšam zalubichu, zapisa Zejleř do ruko- pisnych „Serbskich Nowin“, a na to wašnje buchu wone nam zakhowane; ćišćeć dał pak je wdn haĕ do lĕta 1840 nimo tych třoch horjeka mjenowanych pĕsniĕkow jenož tři skład- nostne spĕwy, mjenujcy: přispĕw saksk. kralej Antonej z 1. 1827, žałospĕw zemr. towařšej Rachlowcej a přispĕw nĕhdu- šim sobustawam, wobaj z 1 1828 (hl. zw. I, str. 29 164 a 168). ’ Druha strona Zejlerjoweje dźĕławosće na polu serbskeho pismowstwa, wobstejaca we wĕdomostnym přepytowanju, zeznaću a zakhowanju serbskeje rĕče, pokazowaše so tež hiž° w Lipsku a bu wosebje spĕchowana přez wobkhad z młodym čĕskim wučencom drom. Pr. Palackim, pozdźišim ■ * P i osIcdlliže ! na * stronaeh w 8» po d napisom „®tuje nijmei fiet. bustej I82d čišćanej,