-i • 433 —Š- dienčko a nĕkotre Wobjedy w tydźenju pola smiinycli 2a* možitych mĕšćanow. Jutry 1818 wobnowi Handrij wukho- dźiwši wjesnu šulu w Michalskej cyrkwi w Budyšinje swdj křćeuski sluh a hu po jutrach jako wuĕomc na Budyšski gymnasij přijaty. Tu wuknješe wdn 7 lĕt pilnje a wuzna- mjenješe so před swojimi sohušulerjemi we wšĕch wĕdomo- sćach tak, zo bu, jako jutry 1825 wuwuknywši gymnasij wo- pušći, ze znatej slĕbornej medaillu, kotruž stajnje jenož po wĕdomosćach a wašnju najwuhjerniši na universitu wotkha- dźacy suleř dostawa, w'ot Budyšskeje mĕšćanskeje rady myto- wany. Hižojako gymnasiast poĕa Zejleř, snadź wot jeniĕkeho tehdy w Budyšinje přebywaceho swĕdomeho Serba kapłana H. Lubjeńskeho nĕkak pohnuty a wubudźeny, mćcnu lubosć k swojemu serbskemu ludu a k swojej maćeřnej rĕĕi pokazować. Wćn kedźbowaše hižo tehdy na naše narodne pĕsnje a bajki a zaĕu we sebi mćcne pohnuwanje, so sam w spisanju serbskich pĕsni spytować, kotrež jemu wulku ĕesć a wažnosć mjez jeho serbskiini sobušulerjemi dobychu. Zdźeržałej stej so nam wot nich dwĕ pĕsni ze spočatka I. 1824 (hl. zw. I, str. 3 sl.) Po jutrach 1825* poda so H. Zejleř do Lipska na saksku krajnu uniyersitu a studowaše tam hač do jutrow 1829 na duchownstwo wudokonjejo so pćdla we wšĕch trĕb- nych a wužitnych wĕdomosćach. Kaž z wjetša wšitcy serbscy studenći duchownstwa zastupi tež wdn w bĕhu swojeho prĕnjeho studowanskeho lĕta do tamnišeho „Łužiskeho prĕdařskeho towařstwa 11 , kotrež ma za Serbow, zo mćhli so zdobnje w maćeřnej rĕĕi rozwuĕować a zwudoko- njować, wot 1. 1814 wosebity serbski wotrjad, tehdy „So- rabia", nĕtko pak liišće mjenje derje „Sorabicum“ mjeno- wany. Tu rozwi Zejleř bćrzy wobšĕrnu, wjelestronsku dźĕła- * We „Łuž ičanu“ 1872, 174 a w „Čas. M. S.“ 1874, 63 steji wopaki lĕto 1826. My mamy waĕ tu podate ličby ze Zejlerjowych aamorucuych zapiakow XT. 29