-*- 427 -I- #-ł- moJwi bur, „„lutuj swoje žarowanje, přetož ani khlamu njeby rozdajił, bymjež ja kćne wzał, hdy by z mojej škodu sobu njećeřpił.““ (Wokoło 1856.) # 43. Strach a njestrach. (Časopis Mać. Serb. 1856, 15.) liška wjedćeSe dźowčičku prĕni raz do swĕta, zo by ju to a druhe nawučiła. Daloko njebĕštej přišłoj, duž widźeStej nazdala wulkeho rĕzniskeho psa bĕžo. „Njedyrbimoj před tym ćĕkaĕ?“ prašeše so Septajo dźowĕiĕka. „„Nĕ, před tym nic!““ rjekny mać. — Hišće njebĕštej poł hodźinki dale, a wuhladaštej kołsypsyčka nazdala bĕžo. „Maći, njedyrbimoj před tym so minyć?“ praji zaso młoda pućowařka. „„Nĕ, wotmołwi mać, před tym tež nic!““ — „Ale maći“, dźeše, młoda liška, „njejsy mi ty wosebje připoručiła so psow hladać?“ — „„To drje sym““, praji stara, „„ale hlaj, wulki pos njeje nam ženje strašny swojeje njespĕšnosće a mały swojeje słabosće dla; te srĕnje pak, te su naši mordarjo, z tymi njejsu žane žorty.““ (Wokoło 1866.) * 44. Mucha a wozher. (MSsačny přidawk k Serb. Now. 1869, »tr. 27.) I^ucha a wćzher zetkaštaj so nĕhdy na puću pola jeneje wjeřby. Tu wotpoĕowaštaj a na so hladaštaj. Mucha bĕ jara pokhmurjena a bćrĕeše z mjerzanjom. Wćzher so jeje wopraSa, što ji je a hdźe je so nastajiła. Mucha dźeše: „Ja ćahnu z mĕsta na kraj; w mĕsće njeje pĕknje, ja dyr- bjach wot swojeho přećelstwa." — „„Ej, wotrazy wćzher, ja sym kraj wobešoł a tam tola tež niĕo ĕinić njeje.““ Mucha znapřećiwi: „W mĕsće je zawĕsće hćrje, dokelž tam steja jenemu wšitcy za žiwjenjom a khodźa z placawu za nami. Moja sotra je mi prajić dała, zo je na kraju pola jeneho bura; pola tehć mćžemy bo z ĕrjćdami do škle sy- nyć a sobu jĕsć, nichtć nam niĕo njepraji a njeĕini,“ *-*-