Volltext Seite (XML)
♦i- 423 -i- —-*-# 35. Muclia a kaclile. I^ucha, kiž bĕ we jstwje zymu dočakafa, sydz'e so zmjerzła na kachle a zynčeše: „N6, wohrĕwaj, wohrĕwaj, towařšo! — njewidźiš, kak wokna hałozuja? 11 — „„L e 6 dźĕ““, dźachu kachle, „„ł6nĕko šćĕpkow připołožić, na nami nje- dyrbi žadyn porok ]ežeć““. Mucha widźeše swoju njeza- m6žnosć a huhotaše zrudna, kachle pak dźachu: „„Swarić a porokować je I6že, haĕ wĕc ĕinić.““ (Wokoio isss.) 36. Ćelko a kozlik. I^elko a k6zlik dyrbještaj nĕhdy do mĕsta hić, ćelko po cyblu, k6zlik po poprjanc, a zo njebyštaj zabyłoj, što mataj přinjesć, spominaše k6ždy mjelĕo z k6ždej kroĕelu: cybla, cybla, cybla — poprjanc, poprjanc, poprjanc! Ducy na puću přińdźeštaj k hrjebi a dyrbještaj přez nju skoĕić. Skoĕi- štaj wjesele, ale z tamneho boka hrjebje njewĕdźeštaj žadyn, po ĕo dźetaj. „Mi je zaskoĕiło, što dyrbju přinjesć“, rjekny ćelko. ,,A. mi tež moje mjeno“, mjakotaše k6zlik; „štoha nĕtko?“ Wobaj wobzamknyštaj zaso přez hrjebju wr6ćo skoĕić we nadźiji, zo kćždemu jeho mjeno zaso naskoĕi. Ale niĕo! preĕ bĕ preĕ, žadyn njemćžeše so wjacy dopom- nić. Wonaj dźĕštaj zrudnej domoj. Blizko při wsy pak do- pomništaj so kćždy na swoje mjeno a dźĕštaj zaso k mĕstu, ale nic přez hrjebju, zo by jimaj wospjet njezaskočiło. Jako mĕsto wuhladaštaj, spodźiwaštaj so njemćžnje jara a při tym zhubi kćždy poslednju złćžku swojeje skazanki. Celko nje- wĕdźeše niĕo wjacy, haĕ cy— a kńzlik niĕo wjacy haĕ po— a dźĕštaj do mĕsta jedyn přeco cy—cy—cy a druhi po—po—po prajo. (Wokolo 1855.) * *-* — ——-Hfe