ł njeje, hač tdn prjedyši zeleny skakaok, kiž so pred nami " do přirowa skhowa, jenož tajki nĕšto wjetši!“ Tonle zeleuk pak njećĕkaše, ale sĕini ze swojej pryskawu brdawc, hač so zakuri! Z dwĕmaj zajacomaj hĕ nimo! Třeći khrobolak pak naćahowaše swoje ćĕkadta. Nĕehtćžkuli so hnydom khroboli, Hdyž so snadna wĕc ’mu poradźi. (Wokolo 1843.) 28. Njewĕfr koždemu! (Tydź. Now. 1846, 99.) fjpiška připowjedaĕe kaponej a kokošam, kiž horjekach na štomje sedźachu, zo je wĕeny pokoj a mĕr sčinjeny zo wšĕmi zwĕrjatami na zemi, tak zo zmĕja přichodnje wjelki a wowcy, liški a kury wĕčne přećelstwo mjez sobu. Z taj- kimi rĕčemi pak chcyše wona rada kury ze štoma dele wa- bić Ale kapon wotmolwi: „Aj, to je pĕknje! to ja rad słyšu!“ a naćahowaše při tym šiju a zakrjeholi. Liška so wopraša: „„Što dźe tak hladaš?- 111 Kapon wotmołwi: „Ach, dale ničo, ja tamle hajnika widźu z psami přikhadźaceho." Liška rjekny: „„Duž tu ja njewostanu.““ Wotmołwi kapon: „Počakaj, potom chcemy tež my k tebi dele přińć, hdyž widźimy, zo maju psy z tobu mĕr.“ Liška praji: „„Nĕ, psam snano mĕr hišće njeje připowjedany a znajomy; duž ja ćĕkam ““ (Wokoio 184G.) —- - 'M 29. Moc a prawo. ^o wuzkim čistym puću přijĕdźeštaj sebi mćc a prawo napřećiwo. Zadyn wot njeju noclicyše so wobwinyć, dokelž bĕ po boku błćto, wosebje pak, dokelž mĕješe kćždy sebje za wosebnišeho, kotremuž dyrbi nižši z puća hić. Kažkuli wćtrje so wo swoju přewahu wurĕčowaštoj, žadyn njepře- pokaza druheho a duž so zjednoćištaj, zo chcetaj so prĕnjcju X-ł