1. Wrobel a syłolbik. (Tydź. Now. 1843, 2.) ^^robel a syłobik wadzeštaj so nĕlidy w lĕšćinowym płooe wo swoje wosebnosće a pruhowaštaj swoje spĕwanje. Mjez tym přibliži so jimaj ĕłowjek kaž po składnosći a při- posłuchowaše jeju wurĕćowanjam. Jako wonaj to pytnyštaj, prašeštaj so jeho, što so jemu zda. „Krasnaj ptaćkaj“, dz'eše ćłowjek, „wbj staj wobaj mjez ludźimi wuwołanaj; po čim mbhł ja lĕpje waju wosebnosće z prawdu wuwažić, hač hdyž wdj sam a sam na so dźetaj! — Kotryž je sylniši, temu słuša wjetša khwalba a po tajkim tež dobyće.“ Jako so nĕtko wrobel a syłobik kusajo po zemi waleštaj, dosaliny čłowjek wobeju z lohkej prćcu; wrobla rĕzny wdn wo zemju, dokelž jeho k žanemu wužitkej njewĕdźeše, syło- bika pak wza sebi sobu domoj a tykny jeho do klĕtki. Kaž tudy wrobel a syłobik, tak dadźa so tež husto ludźo we swojej nawalnosći a překorje nabłaznić a zaslepić a na- šćuwařscy, lestni nahrabnicy sčinja sebi to k wužitkej. (27. junija 1828.) 2. Žalty. S^abina bydleše we łuži na pastwišćaeh. Tu so žabam i poča njelubić, dokelž so často a husto sta, zo swinje přiii- dźechu a so we łuži walaGhu. Zradźiwši sebi teho dla, zo chcedźa do pćl ćahnyć, zebrachu so z łuže a skakachu w nocy při mĕsačku do pola. Ale bĕše so jim we łuži zlĕ šło, w poli dźĕše so jim hišće hćrje; tu njemćžachu so před ptačinu, kiž jim za žiwjenjom slĕdźeše, dowukhować. Duž składowachu zaso radu, hdźe byehu khmaniše bydło na- makałe. Dźeše žabiea, kiž bĕše hewak wjele kraja nawĕ-