I. Kruški a tružki. 1. Sy^iniš-li ludźom smĕcli a wjesele, Ty žnĕješ wšudźe ĕesć a witanje; Chceš-li pak wuĕić abo polĕpšić, To budźa khribjet rad ći wobroćić. 2. Dawki dźĕ su dobrota, —' ' Kaž to kćždy widźi A štbž jich so wobara, Swoje zbože hidźi. Daj to mjeńše zwćlniwy, Njechaš-li być rĕzany! 3. Dosć lakomnych je na swĕći, Kiž bychu radźi widźeli, Zo by jich swĕt za boha mĕl A za nich dźĕłał a so drĕł. 4. Dźiw ĕasto, husto spodźiwny Tu na swĕće so stanje, Zo njenamaka widźacy, Přez ĕož hdźe slepy panje. 5. Hdyž bĕše kozoł kćzlatko, Bĕ puzorny a lesny; Čim starši — hćrše wohidło A rjelpus je njeznjesny. 6. Hrĕch překlepanej’ mudrosće Swĕt sebi radšo woda A mĕni, tćn so wupłćĕe A mała je ta škoda. Hdyž rĕka pak: wćn wosoł je, Wćn lĕpje njewĕ, njemćže, Jom’ na wutrobu zwala Wšĕ hrĕchi, kiž jich pala.