367 -4- Pĕšikhodźeř. (Pjekarjowe šuleke spĕwy XI., 89.) Zu Fuss bin ich gar wohl bestellt, juchhe. jĕši sym a dobry na nohi, juohhej! I)už přemĕrjam swĕt šĕroki, juehhej! St6ž ĕerstwje stupać komdźi so, Sej pytaj muža druheho; P’la mje w6n njetrjechi. Juchhej! Juchhej! Juchhej! Pĕši hić jeno za krutych je, juchhej 1 A siabuak b6rzy wupřehnje, ow jej! Pak wožidnje, pak wokhromi, Pak spina jeho w khribjeći, Duž posledni so drje. Ow jej! Ow jej! Ow jej! Pĕši puć je za krej wjesołu, juchhoj! To b6rzy mjerzy wobuzu, ow jej! Hdyž wulku ĕesć jom’ njedadźa A so za „zwotkal“ prašeja, To bćrči přez mĕru. Ow jej! Ow jej! Ow jej! Pĕši puć je za lud spĕwaty, juchhej! Ma z kwĕtkami puć posłany, juchhej! Jom’ kćždy kućik znaty je, Hdźež w kraju žane wjes’le kće, A tam je domjacy. Juchhej! Juchhej! Juchhej! (Wok. isoo.) * iško k bjesadźinym zwjeselinam 7. fei)r,1860. Ein Str&usschen am Hute, den Stab in der Hand. (Serbske Now. 1860, 101.) ^ij w rucy* 1 a wĕnašk na kłobucy dźe jaj wot kraja drćhař a njezastanje 2 ,