Hdyž wuzwoli zemju ty sebi, Žohnować nas; Kaž k nanej přińdź mdžachu k tebi Waitcy t6n čas, Haj, dźĕćatka słabe a wbohe Horjebrał sy, Je ćesćił přez dobroty drohe, Kralo mćtcny. Hač k nam so ty přećelo nižiš, Dobry nam sy, A z njebjeskim hłosom so bližiš Přiwołajcy: „P6j, zwukliwe dźĕćo, přińdź ke mni, Tebje mĕć chcu.“ To słowo m6c Boža je we mni, K tebi ja du! (4./12. 1866.) Boženije zymje. (Serbske Now. 1857, 109.) Winter, ade! Scheiden thut wehl <2žyma, adej! Woteńć l6st njej’; Ale tw6j wotkh6d mi Dawa l6št wutrobi. Zyma, adej! Woteńć l6št njej’. Zyma, adej! Woteńć l6št njej’. Rady će zabudu. Dźi jenož na stronu! Zyma, adej! Woteńć I6št njej’. Zyma, adej! Woteńć l6št njej’. Njechaš hić na mĕsći, Bmĕje so kokla ći. Zyma, adej! Woteńć lćšt njej’. m (1867.) IV. 23