#•+ I Kukečauske zamołwjenje. (Tydź. Now. 1642, 95.) Ein Schlosser hat einen Gesellen gehabt. ar w Kukecach nĕhdy je wotročka mĕł, Tdn drjewo je dźĕłał, njej’ nihdy so zhrĕł; Wdn rĕzał a kałał tak pomałku je, Zo kabat lĕdma zatřasł so je. Kaž bćrzy pak wot dźĕła k jĕdźi je šło, To khwatał njej’ nichtd nic surowišo, Wdn do šklĕ tež přeco najprĕniši hĕ A wĕčniĕko posledni bĕše ze šklĕ. Tak skhwatliwy, sprčcny njej’ nichtč wjac’ był We cyličkim domje a k jĕdźi so mĕł, Tak za jĕdźu nichtd nic pčžerał njej’ A z połnymi łžicami podawał sej. Duž dźeše raz hospodař k wotročkej tak: „Praj, kadla, mi, kajki ty jeno sy rak? Mdj žiwy dźeń přisłowo płaćiło je A po cyłym kraju tež hišće přec’ dźe: Kaž dźĕła tu čłowjek, tom’ runja wćn jĕ! P’la tebje pak nastajnje hinašo bĕ — Tak pomałku nichtć njej’ do dźĕła stał A skhwatnišo, dyžli ty, za blidom žrał!“