■Ht— 304 — I A tule swjatu wimcu, *r Tu swoju cyrkej křesćansku, W6n škituje a hlada, A na torhojšćo žiwjenja Do dźensa hišće přikhadźa A dźĕłaćerjow žada. Jich powoła a pćsćele, Hdyž a hdźež jeho wola je A žohnuje jich dźĕło Přez dary Ducha swjateho, Zo kćždy šćĕpk a zornješko By zhćžnych płodow mĕło. A poł sta lĕt dźens minje so, Zo tebje, drohi přećelo, B6h Knjez tež wołać dźĕše, A staji će do winicy, We kotrejž do dźens dźĕławy Ty swĕrny wotročk bĕše. Kaž w winicy Knjez přikaza, Sy mužscy pjelnił njebjesa A helu pusćił, ruhił, Sył, plĕł a šćĕpił, wobalał A z modlenjom sy kedźbował, Zo njeby ničo zhubił. We prOcy tajkoh’ zastojnstwa Dźens mĕri so poł stotetka — 0 žadna mocow mĕra! Poł sta lĕt swĕrny winicař, Poł sta lĕt Boži wojowař — 0 kr6now h6dna swĕra! j