-5— 297 —!*• Zrudny kćnc so serbskom’ ludej bližeše, Wutroba wšu nadźej’ hižo spušćeše. Tola hlaj, tu purpurojte ranje swita, Ćmowej nocy zawješk ćĕmny roztorhnje; Jasne sJćnco z Boha zeskhadźane wita Narodnosće hona serbsko-łužiske; Lipu serbsku młćdnu drastu wobleka Wocućaca zahorjenosć wćtćinska. Št6 je do wutrobow tajku lubosć płodźił? Št6 je serbski narod budźił k žiwjenju? Št6 je serbskich synow k horliwosći wodźił Za rĕć, sławny narod a za w6tĕinu? — Ty sy z procha zbĕhał narod serbowski, Zo so nĕtko w młćdnej krasy zeleni. Zo by dale Serbow stadło k pastwje wodźił, Dźĕłał njespr6cnje za narod sw6j, Njejsy poĕesćace sławne mĕsto rodźił, Spĕwaš: „Mjez Serbami statok m6j!“ Serbam swojoh’ ducha mocy poswjećeš, Z pjerom sławu serbskoh’ mjena rozšĕrješ. Twoje zasłužby wo serbski narod znaju, Sławny mužo, serbskoh’ kraja synojo; Tebje Serbja jako swojoh’ lubo maju, Rjeknu: „Dźak a sława ći, naš Smolerjo!“ Twoje sławne mjeno, dźĕło w6tĕinske W Serbach stajnje w žohnowanju wostanje! C ^«A • 11 cd I s 11 w “ i i tdv\. 'ityu. 4$,