-t- 275 -i- K česćownemu dopomnjenju na njebo knjeza Handrija Pjencka z Bĕlčec, duchownebo za wudahowarjow do Awstralije, wumrĕ 6. augusta 1849 w Barlinju ducy do Awstralije. (Tydź. Now. 1849, 295.) sylzu želnej poplakamy Wo tebje, luby přećelo, A k njehja hwĕzdam pohladamy, Hdźež tebi nĕtk je wjeselšo, A prajimy: Kak dźiwna je Ta ruka, kiž će wodźeše! We duchu jeno widźał bĕše Ty zbožownu Awstraliju, Twćj puć pak hišće dale dźĕše Na hamt a słužbu rjenišu: Ta swjećizna we Křisowi Je była za kraj njebjeski. „W Barlinju budu wĕrowany 1“ Bĕ twoje Błowo wĕšćeřske. Haj, kwas tam bĕše zbćžnje rjany: T6n wĕnc so krasnje błyšćeše, Kiž dźĕći nĕhdy dachu ći, W6n bĕše kr6na k wĕčnosći. A tak dźĕ nĕtko je so stało, Zo z Jezusom kwas swjećił sy A njebjo je ći zaspĕwało Tw6j kwasny kĕrluš swjatočny: P6j k twojoh’ Knjeza krasnosći, P6j nutř k tej wĕčnej strowoćil i Ze zachodnosću wujednany j A ze wšĕm, Štož će boleše, ł *-|