Při serbskim spĕwanskim swjedźenju 1847 w Budyšinje. _^ři stworićelske mocy mjenuju Při našim lubym serbskim swjedźenju: Ze štučkami za khćjnu Ma prĕnja prćcu, wćjnu; Nic wulka njej’ pak jejna zasłužba, Hdyž so ta stwćrba prawje wobhlada. Hlaj, što je ćĕło — tež to najrjeńše — Hdyž nima dych a mocy žiwjeńske? Što kwasne hrćnčka chcedźa, Hdyž nĕme w knižkach sedźa? Duž khwalbu zdobnje wjetšu zasłuži Ta druha mOc, kiž hrćnčka wožiwi. Što nĕhdy bĕše tež wot Hadama, Hdyž hišće ležešo tam bjez dycha? Duž, lube, złote dźĕći, Ta druha mćc so swĕći We rjeńšej khwalbje teho stwoijenja A StrOža praji: ta mi přisłuša! Oho! wy Strćženjo a Strćžanki, Wy njejsće dołho sami na swĕći! Wy chcyli moje „ale“ Tež hišće słyšeć dale; Ta wulka třeća mćc we stworjenju Je pćdla tu ze swojej wažnosću. Ta třeća mćo ze swojej dobrotu Je spomhała tom’ dźĕsću na nćžku. Přez nju „Tři Lipy“ klinča, Hač Lužicy wšĕ brinča — (Tydź. Now. 1847, 167.)