-4- 212 -i- Zo so ryćeřscy přec’ bĕdźa A za tobu sćeřpnje slĕdźa. Luby Jezu, lubosć daj Tym, kiž we liwkosći khodźa, Zaboř jich a pokazaj, Kak z tym sej a tebi škodźa, K twojej słuźbje, k twojom’ słowu Zahoř wšĕduje lubosć nowu. K nowemu lĕtu 18+9. (Tydź. Now. 1849, 2.) saž rĕka bĕžo pyta morjo, Tak naše lĕta zaleća, Přez přemĕnjenja, prćcu, liorjo So naše puće wijeja; Na to pak skoržić njechajmy, Tćn dćńt je čłowstwu sudźeny. „Bćh lubosć je a wćn je z nami“, To přichod ćmowy rozswĕtluj, A z tyšnosću a ze sylzami So nichtć sprawny njekrjuduj; A postanu-li hroženja: Bćh swćj lud hnadnje přewodźa. Na wusyw rjeńšej’ přicliodnosće So złožimy ćim swĕrnišo, Cas přiwjedźe tež wjesołosće, Znĕ dočakaju syjerjo; 1-*