200 -+■ Tu lubosd dźeržće — lubosd njech was ćĕri, Jo lubosd zbože, zbože lubosć je; A košde nadźiju, tu troštařku Přez žiwjenje a smjerć wam předelnu; Njech wĕra, lubosć, nadźija Nam zemju z njebjom zjednoda! * Hodowne spĕwańčko. (Tydź. Now. 1844, 201.) Hłds: Nĕtk wjeaelće so, křesćenjo. JOtźens k twojom’ žłobej přistupju, Mćj Jezu, moje zbožo, A z wutrobu di přinjesu, Štož sy mi darił, Božo: Mĕj rozym, pomjatk, myslički, A wutrobu, wšĕ počinki! Njech wšo so lubi tebi. Sy z lubosću mje zwjeselił, A z twojej zbćžnej bnadu, Sy mi we duši zaswĕdił Wšu twoju bćjsku radu. Kak mćbło nĕtko binak byd, Hač zo de dyrbju lubo mĕd, A njepušćić de nibdy. Hdyž hišde z ničim znajomny Tu njebĕcb we tym swĕdi, Ty hižo hnadnje wobzamkny Tu zbćžnosd za wšĕ dźĕći; (1844.)