171 —I- * ł Štćž z Bohom spočina a z Bohom přestawa, Najrjeńši puć ma žiwjenja. Do Boha wĕř, mĕj k njemu nadźiju A luhuj jeho z wutrobu. Sym tež młode, małuške, Bohu chcu byĕ posłušne! Ach luby Božo, prošu ĕe, Njech bywam dźĕćo pobožne, A njechał ja pak posłuchaĕ, To chcył mje radšo wotsal wzaĕ. Haj z časom wzmi mje k njebjesam K tym lubym swjatym jandźelam! b) Spĕwk. Był ja kaž jandźelki, Lubozny, njebjeski, Ja spĕwaĕ chcył Kĕrluš najrjeniši Khrystusej Knjezewi Mĕj žiwy dźeń. Poruno jandźelkam Hladał bych k njebjesam A klaknył so; Bady bych k Wĕtcej šoł, Wopušĕo zemski doł A khwalił ’ho. CWokoło 1850.)