Bĕ wutral skoro cylički Dźeń liorco čwilowauy, To na wječor knjez Wjesela „Dźi“, słužownikej přikaza, „Dźi, liladaj, śto hajńk čini“. Duž Anton ćĕri do lĕsa, Hač proch so kuri za nim; Wĕn hajńka čornoh’ wuhlada, Tak muchow sedźi na nim, Krwĕlačne jeho cycachu — Duž Anton łama hałozu, Zo želny by je wuhnał. „„Ach““, dźeše hajńk, „„ach wostaj to, Ty wuĕĕriš te syte, A druhim slĕpcam z noweho Ja bywam blido kryte!““ Z tej powĕsĕu dom Anton dźe. „Hm, hm!“ knjez Wjes’la mĕnješe: „Dźi, přiwjedź kadlu zaso! Što pomha, zo joh’ wuĕĕrju* Kaž ty tam syte muchi? * l. recens.: Sym tutńn mĕch dźĕ nasypal, Što chcu za prńzdnym hladać? Je wćn so při mni natykai, Što hlćdnišich chcu žadać? Tom’ nowa pica atd.