•S- 92 Zo bĕše zliubił mćšničku, ; Hdźež tčeše jeho mzda. Duž k njemu w holi přiwda so Knjez jara wosebny, T6n praji: „Wbohi mužiko, Što płakaš pytajcy?“ „„Wo moju mćšeń žaruju, Kiž zhubich we holi, W tej mĕjach wšo, štož zamdžu We mojej khudobi.““ „N<5, nń! snadź rada budźe ĕi“, Knjez cuzy mĕnješe, „Ja nam’kach tři te mĕšniĕki, Snadź jena twoja je.“ j Wĕn prĕnju mĕšeń wuĕahny i Bĕ połna toleri — | „Je tale, kotruž zhubił sy, To jowle ju sej wzmi.“ , „„Nĕ!““ khudy mužik wurazy, „„Ta knjez mi njerĕka.““ Duž wjetšu mĕžeń wuĕahny Tĕn knjez a pokaza. Ta połna jasnych złotych bĕ; „Je ta?“ so prašeše, Muž khudy dźeše zrudny: „„Nĕ! Ta wulkich knježich je.““ • • • • #-* •-*-*