Tez trochu hruby druhdy, tola sprawny. Tez wasnja dla ja wo njoh’ njeplakach. — Zas won do haja? Jurij: (clice wotenc): Dyrbju, luba zönka! Herta: Ach njebudz dolho; wsako der je wes, Zo wo tebje so preco jara staram. Jurij: So njeboj! Daj mi ruku. — W bozemje! (Wotkliadza prez srjedzne durje.) 2. wustup. (Herta sama.) Herta (za jurjom woiajo): Dzerz peknje slowo! Siysis? Boh ce pfewodz. — Möj dobry, swerny Jurij! — Wutrobnje Mje lubuje! To nihdy jemu njem’zu Wso zapiacic. (Pfi woknje.) Hlej, tamle hisce dze. A kak so za mnu preco wohladuje! Khodz boz’mje, boz’mje! — Netk bu za kerki! Tri mesacy sym hizo zwerowana A njemozu so hisce pfiwucic, Zo bych pol hodzinki bjez njeho byla. Won je tez smjerc mi dobry! — Z woknjeskom Snadz komornym ’sce wuhladam joh’. — Spytam! — Zno smerki drje so z doia zbehaju; Za wocko zony pak je hisce swetio; Tarn cma njej’ za nju, hdzez muz luby dze. (Wotkhadza^na prawicu.) 3. wustup. Noc bywa. Jan (wojak w belym plascu prez srjedzne duije). Budz witana mi, luba do rnow i na - Budz zohnowana tujka mlodych let;
