Öi kuzia jeho wobraz pred woci. Jan lezi w rowje. Herta: Ne! je ziwy! ziwy! Hlej, tu je jeho piase. Tuz dze mi wer : To njeje sön; Ty zhubjeny sy za mnje! Jurij: Na nihdy nie! Ty moja zona sy! Ötoz zjednoci Böh, swet njesme dzelic. — Herta: Prez prensi zwjazk je naj’ zwjazk zbehnjeny! Jurij: Ne, praju ci, ne, pola weenoh’ Boha! Won dyrbi ze mnu bedzic wo Tebje. Won abo ja! — Herta: Ach, Jurjo, won je bratr Twoj, /Waj’ wobaj jene nadra cesachu.) Jurij: Moj bratr! haj, bratr! — Ach Bozo, je to mozno?! Tak ze srjedz rjensich sonow njebjeskich Do tutej’ helskej’ wernosce tu spadnyc! — To njemoze znjesc ciowska wutroba! Sto njeby pri tej ewili rozom zhubii! Herta: So zmeruj! — jurij: Mozes reku zahradzic, Kiz ze skatow do hiubiny so lije? A prikaz wohnjej, zo by njepalil! A prikaz wetrej, hdyz won rujo wujo Zo womjelknyi by z dobom!! — Zmei’uj so! O kajke siowo! Bych-li zemske kubia A swoje ziwjenje tu jeno prisadzil! — Nie Tebje, Tebje! Ne pri wulkim njebju! Ja njem’zu mjelcec, njem’zu zmerom byc! Tu dyrbi zadwelic; chcu zadwelowac! To njeknicomnik, kiz tu zada trost! Herta: Masli mje lubo, siys na moje siowo! — Snadz wotstupi ci swoje prawizna, Kiz na mnje ma, bratr Jan, hdyz zhoni, zo moj —
