— 10 — Herta Tuz pusc mje, moja luba mandzelska; So zmerowany börzy zaso wröcu. (Wotendze na lewicu.) O Bozo! Ja, ja swerna mandzelska?! Ja jeho bratra zona?! Bozo Knjeze, Kak sy mje wbohu wacku wopuscit! (Wotkhadza na prawicu.) 5. wustup. Jurij (prez srjedzne durje): Sym dzeio dokonjal! Po pilnym dzele Ci wjecer dwojcy derje zeslodzi. Tu na swece wsak nico lepse njeje, Hac dobre swedomje we wutrobje A w domje tajka zona, kaz je Herta. Hdyz spröcny po swjatoku wot dzeia Do lubej jstwicki zastupju, kak wjes’la Mi khwata napreco a z postrowom A wokosom mje zbozowneho wita, Zo hnew, kiz mejach, hnydom zapomnju! A spesnje z ramjenja mi wozmje tfelbu A cezki wacok seehnje z khribjeta. Mi potom staji somocanu capku — A ruce zaso w lohkej drasce sym. Na to so ke mni synje; sepotamoj Wo naju lubosci. — Bych njeweril, Zo wo tom so tak dolho recec hodzi. — Hdze jeno dzens je? — Wesce pri wohnju A wari k wjeceri mi sylne^warmo. — Ta luba zönka! — Mudrje scinil sym, Zo sebi sem tych ceskich hercow skazach. Kak budze z radosdu so strozic, hdyz
