Jan: Zmeruj so, najlubsa! Wsak mas mje zas! — wot njeprecelskich mjecow Tarn padzech z konja na smjerc ranjeny. Moc lekarjow pak k ziwjenju mje zbudzi. A jatoh’ wjedzechu mje do cuzby. Tarn wjele mesacow sym pretradal, Donz so mi njeporadzi, zo jim ceknych A spechowach do lubej’ wötciny. — Netk sym tu! — Rjenje nadzate so zbo2o Mi wozjewja we jasnej westosci. Mi swerna Herta wjes’le sylzy roni, Toh’ zboza ledma je so nadzala. — Praj, praj, sto cini nan? — (Herta pokazuje k njebju.) Möj Knjeze Bozo! Sym zrozumil? — Tarn horkach? — Morwy ? — ■pree-? — Ach, njesmem z Bohom prawjo morkotac: Wsak sedziwc hizo be, hdyz z kraja cehnjech; A tola ledma werju! — morwy — — Herta: Ach Jano! Jan: Pusc mje! Prjedy dyrbju nanej Dol swjaty dzesca sylzow zaplacic, Hac powitac smem naju swernu lubosc. — Chcu nutr; tarn, hdzez wön preco sedzese, Hdzez poslednje mi zdzeli zohnowanje, Tarn za joh’ zböznosc chcu so pomodlic, — Ty wostan tu, mje samoho tarn wostaj; Ty potrjebas tez mera! chce dze zno Mi moja muzska wutroba so puknyc! So wuplac! Ty ’noz places z radoscu, Ja pak wo nana hörke sylzy ronju.
