Volltext Seite (XML)
464 Zje'wjenje s. Jana japoStoIa, '21. 22. 17. A mĕrješe jeho murju sto a štyri a štyrceći lohći ĕiowjeeeje mĕry, kotraž je jandźelowa.* 18. A twar jeje mlirje bĕše z kamjenja jaspisa; samo pak mĕsto ĕiste zloto podobne ĕistej škleiicy.* 19. A zakłady murje mĕsta bĕchu ze wšim drohim kamjenjom wudebjene:* zakład prĕni jaspis, drnhi satir, třeći chal- cedon, štwdrty smaragd, 20. Pjaty sardoniks, šesty sardis, sedmy chrysolit, wosmy beryll, dźewjaty topaz, dźesaty chrysopras, jĕdnaty hyacint, dwa- naty ametyst. 21. A dwanaće wrotow je dwanaće parlow, kdžde wosebje; wrota bĕchu kćžde z jeneje parle a wulica mĕsta ryzy zloto jako najčisćiša škleńca* 22. A templa njewidźach w nim; přetož Knjez, Bćh wšohomćcny, je jeho templ, a Jehnjo. 23. A mĕsto njetrjeba słćnca ani mĕ- saca, zo byštaj w nim swĕćiłoj; přetož jasnosć Boža je rozswĕtli a jeho swĕca je Jehnjo.* i s 60, 19. 24. A khodźić budźa narody w jeho swĕtle, a kralojo zemje přinjesu swoju slawu a ĕesć do njeho,* 25. A jeho wrota njebudźa zamkane wo- dnjo; přetož nocy njebudźe tam* i s . 60,11. 26. A přinjesu slawu a ĕesć narodow do njeho.* 27. Njepřińdźe do njeho niĕo njeĕiste abo štož wohidnosć abo Ižu ĕini, khiba kotřiž su napisani w knizy žiwjenja Jeh- njeća.* STAW XXII. Štom žiwjenja, powodźeny wot rĕki žiweje wody, dawa w k/iždym mĕsacn swoj plod, a ani kleĕa ani nocy njeje w mĕsće; jandźel pak, kotryž Janej tele spĕšnje přikhadźomne wĕcy pokazo- waše, njecha, zo by so k njemu modlił, a praji, ■ zo sprawni do mĕsta přińdu, zo pak bjezbćžni wonka wostauu; wobkruća tež, zo so tomule wĕšćenju nima niĕo přistajić abo wotewzać. A pokaza mi rĕku žiweje wody, jasnu jako krystal, wukhadźacu z trćna Božeho a Jehnjećoweho.* 17. t. r. jandźel nałožuje, dokelž za řłowjekow mĕri, tež ĕłowječu mĕru. — 18. Murja bĕ^ z najwosebnišeho droheho kamjenja, z dejmanta twarjena; mĕsto samo, t. r. wobydlenja, z čistelio złota, kotrež bĕ tak jasne, jakož škleńca, tak zo bĕ přez nje wšitko widźeć; wšitko je tu jasnosć swĕtło. — 19. Prjedy w rj. 14. rĕkaše, zo bĕcliu na murjowych zakładach mjena dwanaćoch japoštołow napisane, tu, zo bĕchu zakłady „ze wšim drobim kamjenjom wudebjene"; to chce prajić, zo bĕchu tele zakłady same drohe kamjenje, do kotrychž bĕchu mjena zaryte; a jedyn kćždy tak wnlki, zo wot jenych wrotow k druhim dosahaše. Tele dwanaće zakładnych kauijeni mćža nas na škit dopommć, kotryž wyšši mĕšnik na wutrobnje nošeše a na kotrymž we štyrjoch rjadach dwanaće drolnch kamjeni z mjenami dwanaće splahow so błyšćeše. Zo bychu wšelake kamjenje ze swojimi wosebitosćemi na wosebnosće wšelakich japoštołow pokazowałe, kotrychž mjena na nicli stoja, njeje drje wĕste, ale wšelakosć jasnych barbow, kotrež so pokazuja, hdyž słćnĕne prulii přez wšelake kamjenje swĕća, znamjenja wšelakosć ducliownych darow a kmanosći, kotrež tež mjez zbćžnymi wostanu, haj runje mjez nimi so tak prawje wozjewjeja, jakož s. Pawoł praji, zo so wšelaka mu- drosć Boza znata cim. — 21. Kćžde z dwauaće wrotow bĕ jena wulka parla, a wulicy bĕchu, jakož domy, z cistelio złota. — 22. Wšu krasnosć mĕsta přetrjechi a powyši pak přitomnosć Boža, tohodla njebĕ tam templ trebny, dokelž templ ma přitomnosć Božu wozjewjeć. W swjatym mĕsće pak je Bćh a Jehnjo, kotrež je z Bohom jenoho byća, woprawdźe a widźomnje přitomny. — 23. Krasnosć Boza, kotraž w Jehnjeću bydli, rozjasnja mĕsto jasnišo, dyžli słćnco, dokelž Jehnjo je „wotbłyšć krasnosce Bozeje, a podobnosć jeho byća.“ Heb. 1, 3. — 24. Wopisuje so nĕtko žiwjenje w nje- bjeskim mĕsće; nowy Jeruzalem budźe mĕsto Bože, a lud Boži budźe bydlić w jeho murjach, ale z tutym ludom Bozim su tez zjednoćene druhe ludy swĕta, a přinjesu swoje najrjeńše kubła a mocy, a zasłužby, kotrez su sebi dobyli. - 25. Wĕstosć budźe w njebjeskim Jeruzalemje knježić a wrota njebudza so trjebac zamkać; pre niĕo njetrjebaja so tam bojeć. - 26. t. r. swoje najwosebniše kubła cesć a sławu prinjesu sebi narody sobu do zbćžneje wĕčnosće. - 27. Ničoho tom njebudźe, stož by njeciste było a druhich womazać mohło, abo štož by přibćžske abo njeswĕrne było, ale jeno tamni, kotnz su zapisan, w knizy žiwjenja Jehnjeća, kotřiž su wot wĕčnosće postajeni k wĕčnej zbćznosći, a kotnz so wodźić dachu wot miłosće Božeje. XXII. 1. Swjaty Jan wopisuje cyrobu wobydleri njebjeskeho Jeruzalema: Bĕka žiwienia podawa tamnym, kotriz z njeje pija žiwjenje, a to wĕčne žiwjenje. Woda rĕki njeje jeno ĕista, ale tez jasna jako krystal. Tale woda žiwjenja žćrli so pod stołom, trćnom, kotryž Bohu a Jehnjeću słuša.
