Volltext Seite (XML)
312 List s. japoštoła Pawoła na Galatiskich, 5. 6. 25. Sniy-li po duchu žiwi, khodźmy tež po duchu.* 26. łSjebywajmy žadosćiwi prozdneje khwalby, jedyn druheho wuwabjejcy a sebi zawidžejcy.* STAW YI. Z ponižnosću ma so bližši podperać, ani zo bycli- my so wo drubicb khwalbu starali; přeco raaray dobre činić, zo bychmy w swojim Času wččne žiwjenje žnjeli. Znowa Pawoł napomina, zo bychu so zawjednikow hladali, kotřiž, byrnje kaznju radźili, ju njedopjelnjeju. W6n khwali so jeno w Khrystusu křižowanym, pola kotrehož njepłaći ani wobrĕzanje ani njewobrĕzanje. Bratřa, by-li čřowjek překhwatany był w nĕkajkim hrĕše, tajkeho wy, kotřiž sće duchowni, powuĕće w duchu ćichomysl- nosće; kedźbuj na sebje samoho, zo by tež ty spytowany njebył.* 2. Jedyn druheho brĕmjo njesće, a tak dopjelniće zakoń Khrystusowy.* 3. Přetož, mĕni-li nĕclitć, zo je nĕšto, dokelž ničo njeje, sam sebje zawjedźe.* 4. Swćj skutk pak njecli kćždy pře- pytuje, a tak zmĕje khwalbu jeno sam we sebi, a nic w druhim* 5. Přetož kćždy ponjese swoje brĕmjo.* 1. Kor. 3, 8. 6. Tću pak, kotryž rozwuĕowauy bywa ze słowom, wudźĕlej tomu, kiž jeho roz- wuĕuje, wot wšoho kubła.* 7. Sfjemylće so; Bćh njeda so smĕšić.* 8. Přetož štož ĕłowjek wusyje, to budźe tež žnjeć. Dokelž štćž wusywa do mjasa, budźe z mjasa tež žnjeć zaliubjenje; štćž pak wusywa do ducha, budźe z ducha žnjeć wĕĕne žiwjenje* 9. Dobre ĕinicy pak njewustawajmy;* přetož w swojim ĕasu budźemy tež žnjeć njewustawajcy. 2. Tlioss. 3,13. 10. Tohodla doniž mamy ĕas,* ĕińmy dobre wšitkim, najbćle pak domjacym po wĕrje. 11. lłlejće, z kajkimi pismikami wain ze swojej ruku napisach.* l’Otloclija a morja swoje lirešne uakhilnosde, kotrež niaju w mjasu swoje žorło; kaž Klirystus na křižu wumre, tak ma tež křćeny swojej hrfišnosći wumrĕć a ju křižować. — 25. Je-li lirešuosć, mjasna nakhilnosć w křesćanu morjena, potom ma wćn žiwjenje jeno wot duclia, a tohodla dyrbi to tež w zwoukownym skutkowanju so pokazować. — 2(>. K powšitkownym napominanjam přistaja s. Pawoi wosebite, tehdyšim wobstojenjam Galatiskicli wosadow přihodne. Dospołniši w křesćanstwje a w spćznaću křesćanskich wĕmosći njesmĕdźa słabšicli ze swojim wustupowanjom wabić, a zaso nje- smĕdźa tamnym jieh dospołnosće zawidźeć. VI. 1. Kotřiž sće duchowui, t. r. hižo dospołniši w křesćaustwje, njesmĕće słabšicli jeuo wahić, ale jelizo ze słabosće zhrĕšichu, maće jich we swjatym Duchu, kiž jo duch ćicliomyslnosće, zaso zbĕhnyć a na prawy puć pokazać. — 2. Jedyn dyrbi drulieho brĕmjo, t. j. brĕmjo hrĕehow njesć pomhać z tym, zo ma sobuželnosć ze słabym bratrom, a zo cłice jemu swĕrnje pomhać, tak zo by so nakazał; tule najwĕrnišu lubosć žada sebi Khrystusowy zakoń. — 3. Zo jedyn druhclio brĕmjo njese, k tomu ma jeho pohnuć spćznaće samsneje słabosće a ničomnosće; přezbĕhowanje sebje sa- moho zaepĕwa lirĕšnika, a tola jo jebanje sebje samoho, dokelž tajki sebi mysli, zo je nĕšto wulke, mjez tym zo je před Boliom liubjeny hrĕšnik. — 4. Swoje samsne činjenje dyrbi koždy roz- sudźec; tak přińdźe k wjetšej dospołnosći a budźe so khwalić mćc z dobrym, kotrež je sam do- konjał, a nic z tym, kotrež ma na sebi, lidyž z drułiim so přiruna. — 5. /, pruliowanjom sebje samoho spńznaje swoje hrĕchi a ponjese tak jich brĕmjo z ponižnosću. — 6. Štćž wot swojeho wučerja duchowne kubła dćstawa, njech jemu za to časne wudźĕluje. — 7. Bołia hanić rĕka jeho kaznje zacpĕć, a njedźeržeć z myslu, jako by won mćc njemĕł je khostać. — 8. K6ždy smilny skutk je symješko, kotrež bjez płodu njewostanje; ale pł6d wotwisuje nic jeno wot symješka, ale tež wot role, do kotrejež so wusywa; štož symjo do mjasa syje, št6ž jeno dobry skutk dokonja z časnych abo złych wotpohladanjow, tńn dństanje pak jeno časne myto pak wĕčne zahubjenje. Štož pak symješko do ducha syje, t. r. št6ž dobry skutk dokonja z wotpohladanjom, wot Ducha swjateho zbudźenym, dćstanje jako myto wĕčne žiwjenje. — 9. Njesmĕmy wustawać dobre činicy, byrnje myto hnydom njedćstali. — 10. Hač do žni poskićeny čas wužijmy pilnje k dokonjenju dobrych skutkow, zo bychu žnĕ prawje nadobnebyłe; wšitkim mamy dobre činić, wosebje pak tym, kotřiž su z nami we wĕrje zjednoćeni. — 11. Štož nĕtko slĕduje, napisa Pawoł ze samsnej ruku, mjez tym zo bĕ wšo drulie diktował. Tudy spomina na wulkosć pismikow, zo bychu Galatiscy spćznali, kak wažne wopřijeće lista je.