Volltext Seite (XML)
274 Prčni list s. japoStoła Pawoła na Korinthslcich, 13. 14. 10. Hdyž pak přińdźc, štož jc dospołne, zańdźe, štož je z dźela.* 11. Hdyž ł)čełi dźčco, rččacłi jako dźĕčo, rozymjach jako dźččo, mysłacłi jako dźččo. Hdyž pak bucłi muž, wot- poTožicli, štož ł>ĕ dźčsčowske.* 12. Widźimy nĕtko přez špihcl we wobrazu; potom pak wot wobliča k wo- bliču.* Netk spčznawam z dźčla; potom pak spoznaju, jakož sym tcž spčznaty.** 13. Nčtko wostawa wera, nadźija, lu- bosč, tutc tři; najwjetša mjez nimi pak je lubosč* STAW XIV. Dar rĕči je špatniši, praji japoštol, dyžli dar wĕšće- nja, baj njewnžitny, jeiizo tu nic.lito njeje, kiž wukładuje; won podawa tohodla prawidło, po kotrymž maju tute dary wužiwać; kaže žćnskim, zo maju w cyrkwjach mjelčeć. Prčcujče so wo lubosč, zahorjejče so za ducbowne; bčle pak, zo byšče wĕščili.* 2. Přctož štčž rčč rčči, njerčči za čło- wjekow, ałe za Boha; přctož nichtč njc- słyši, z ducliom mjenujcy rčči potajnosče* 3. Štčž pak wčšči, rčči za čłowjekow k natwarjenju a napominanju a pokojenju.* 4. Štčž rčč rĕči, sam sebje natwarja;* štčž palc wčšči, natwarja cyrkcj Iłožu.** 5. Chcu pak, zo byšče wšitcy rčče rĕčełi, bčle pak, zo byšče wčščili. Přctož wjetši je, štčž wčšči, dyžli tčn, štčž rčče rčči, khiba zo tež wukładuje, zo by eyrkej natwarjowanje dčstała* C>. Nčtko pak, bratřa, přińdu-li k wam rĕče rččo, k čomu budu wam wužitny, njebudu-li k wam rččeč wo zjewjenju abo kazuja so z časom jako njetrĕbne, abo přemĕnja so do lĕpšicli, lubosć pak je najdospołniša a pře- wyšuje wšitko. — 10. Wšo, štož z darom wĕšćenja a wedomosćo spćznajemy, je njedosaliace, nje- dospołne, a přestanje, łidyž iioha wuliladamy wot wobliča k wohliču; potom přestanje dar wešćenja a wčdomosće, kotryž nam Bołia jeno njedospołnje pokazowaše. - 11. Kaž dźĕćo jeno njcdospołnje spoznawa, štož wotrosćeny jasnje znaje, tak je tež naše nĕtčiše spoznaće Boha, tež t.e, kotrež přez wosebite dary dostawamy, jara njedospołnc, hdyž je přirunamy ze spćznaćom, kotrež w tamnym swčće zmĕjemy. — 12. Štož netko wo Bolni wĕmy, spćznawamy jeno jako we wobrazu, podobuje kaž nam špihel wobrazuje, štož je před nim; tajke spćznaće je ćĕmne, w tamnym swĕće pak wu- liladamy Bolm w jeho byću, nic jenož we wobrazu, ale wot wobliča k wobliču. ** Nĕtko spozna- wamy jeno nčkotre dospołnosće, nčkotre sk)itki Božo, potajkim jeno z dźĕla, potom pak spćznajemy jelio dospołnje, w jelio byću a jeho skutkowanju, podobnje kaž smy sami jernu znaći. — 13. Wĕra, nadźija a lubosć wostanu přeco, mjez tym zo drulie dary so minu. Na wĕru, nadźiju a lubosć twari so cyłe křesćanske žiwjenje, ale druho wurjadne dary, kaž dar wčšćenja abo wĕdomosće abo rĕčow, njejsu za křesćanske žiwjenje nuznje trčbne; lubosć pak je mjez třomi počinkami najwoseb- niša, dokelž wĕčnje traje, mjez tym zo wĕra a nadźija we wĕčnosći so přemčnitej, dokelž štož nčtko wĕrimy, budźemy potom widźeć, a čoliož so nadźijemy, potom wobsydnjemy. XIV. 1. Japoštoł wospjetuje tu swoje napominanjc, na kćncu XII. stawa wuprajene, zo maju wo wosebniše dary so starać, mjenujcy wo lubosć; a jelizo so za drulie dary Ducha swjatelio zahorjeju, dyrbja wosebje wo dar wĕšćenja žadać, t. r. wo dar, z wosebitej załiorjenosću a jasnosću wĕrnosće Bože wozjewjeć, dokelž tćnle dar jo wužitniši, wosebje tež za druhich. — 2. Rĕč rečeć, t. r. tamnu spodźiwnu rĕč nałožeć, z kotrejž chcyše B61i wšitke ludy zaso zjednoćić. Cyłe čło- wjestwo rĕčeše nimale 2000 lĕt. jeničku rĕč, ale B6h pokliosta je, dokelž so liordźe přećiwo njemu jiřezbĕłiowaše a zmĕša je, tak zo so wjacy njczrozymi a do wšclakicli ludow so rozdźeli. Tnlc powšitkonmu rĕč da Ducli swjaty japoštołam prĕnje swjatki rĕčeć a tcž posłucharjo buclm spo- dźiwnje pohnadźeni, zo japoštołow zrozymicliu, jako bycliu jicłi w swojej rĕci rĕčeć słyšeli, a pra- jachu: „Njejsu tući wšitcy Galilejscy? Kak my słyšimy jich rččeć koždy našu rčč, w kotrejž smy so narodźili?" Tonle dwoji dźiw w japoštołacli a w připosłucłiarjach skutkowaše Ducli swjat.y k dopokazej, zo maju wšitke ludy so w lubosći zjednoćić w křesćanskej cyrkwi. Tćnle dar rĕči liu tež wosebje w prčnicli křesćanskicli časacli wĕriwym wudźĕleny, ale mĕješe jeno wužitk, lidyž bucliu tež připosłucliarjo polmadźeni, zo zrozymichu, štož so rĕčeše, liewak tajki rcčnik jeno za Boha rĕčeše, t. r. Bohu k česći a khwalbje; za člowjekow pak wosta wšitko, štož ze swojim wot, Ducłia swjatelio polmadźenym ducliom rĕčeše, potajne. — 3. Wužitniši je, kiž wĕšći, t. r. ze zahorjenjom wernosće Bože wozjewja, dokelž z tym druhich powuča, napomina, zmĕruje. — 4. t. r. selije sa- mołio z poliožnymi začućemi k dokonjenju dolirelio połionja. ** t. r. polionja wčriwycli k dobremu. — 5. Dar, spodźiwnu rĕč rĕčeć, drje je dobry, lĕpši pak jo dar wĕšćenja, dokelž k darej reči dyrbi hišće přistupić jich wułoženje, zo bychu wĕriwi wužit.k mĕli.