Volltext Seite (XML)
List s. japoštoła Pawoła na Romskicli, 7. 5. Přetož lulyž bechmy w mjasu, su hrešne požadosće, přez zakoń zbndźene, skutkowal’e w •našicb stawach, zo płod dawachu smjerći* 6. Nĕtko pak smy wotwjazani wot za- kouja smjerće,* w kotrymž buchmy dźer- ženi, tak zo buchmy (Boliu) słužowni w uowoće duclia, a nic w zcstarjenju pismika. 7. Sto potajkim rjeknjemy? je zakoń lirĕch?* Nihdy. Alc hrĕch njebycli poznał, kliiba přcz zakońj přctož wo požadosći bycli njewčdźał, njeby-li zakoń prajił: „Njepožadaj 2. Slojz. 20, 17. 8. Ale přiĕiuu dostawši přez kaznju wuskutkowa lirĕch we mui wšu po- žadosć; přetož bjez zakonja bĕše hrĕch mortwy.* 9. Ja pak bĕcli nčhdy bjez zakonja žiwy.* Ale lulyž bĕ kaznja přišła, wo- žiwi hrĕch. 10. Ja pak wumrčch; a tak wopokaza so, zo je ta kaznja, kotraž bĕ data k ži- wjenju, mi k smjerći.* 11. Přetož hrĕch* přez kaznju při- ĕinu dostawši zawjedźe mje a mori mje přcz nju. 12. A tak je wšak zakoń swjaty, a kaznja je swjata a sprawna a dobra. 13. Je potajkim, štož je dobre, mi k smjerći było? Nihdy. Ale hrĕch, zo by so wopokazał jako hrĕch, je mi přez dobre wuskutkował smjerć, zo by přez- mĕrnje lirĕšuy był hrĕch přez kaznju.* 14. Přetož wĕmy, zo je zakoń du- cliowny; ja pak sym ćĕlny, předaty pod hrčch.* 15. Přetož štož skutkuju, njeznaju; přetož nic, štož clicu, dobre, to wu- konjam; ale štož hidźu, złe, to ĕinju. 16. Jelizo pak to nochcu, štož ĕinju, přihłosuju zakonjej, zo je dobry.* wčrny křesćan ze swojim starym čłowjekom z Klirystusom, a lcaž zakoń ze smjerću swoju płaćiwosć zhubi, tak je tež tćn, kotryž je z Khrystusom wumržł, wot židowskelio zakonja wumoženy, je za zakoń morjeny, a tohodla mortwy. Wumoženy, z Khrystusom morjeny, njestoji dale [iod zakonjom, ale słuša Khrystusej, a njese nĕtko płody za weene žiwjenje, t. r. skutlcuje z liožej lmadu dobre a za wĕenosć zasłužbne skutki. — 5. t. r. lidyž bĕehmy hišćo mjasnym nakhilnosćam cyle pod- ćisnjeui, lijez podpĕry hnady Božoje, zbudźeše zakoń z tym, štož přikazuje a zakazuje, našu liakliil- nosć k brĕchej, tak zo naše stawy dokonjacliu skntki, kotrež su wĕeneho zatamanja liodne. — 0. Zakoń smjerće t. r. zakoń, kotryž lirĕšne nakliilnosće budźi a tohodla k smjerći wjedźe. Wot- wjazani wot zakonja, tak daloko, kaž won přikazuje a zakazuje a tak nas k přestupjenju a lirĕcliej wabi, a přestupnikam z khostanjom lirozy, njejsmy wotwjazani wot wiuowatosćow zakonja, kotrež dopjelnjamy z lubosću, nic wjacy po pismiku, ale po duchu. — 7. Ildyž zakoń hrĕšno nakhilnosće zbudźuje, je sam hrĕšny, by mćhł nĕchtć prajić; tćnle porok wotpokazuje s. l’awoł rozestajejo, zo zakoń sam na sebi lirĕšny njeje, alc swjaty; tola wjedźe k spoznaću hrĕclia z tym, zo wĕste skutki přikazuje a druhe zakazuje; tak hudźi w čłowjeku złu požadosć a wabi jeho k lirĕcliej. Dokelž cłowjek drje ze swojim rozomom spoznawa, zo jo to dobre, štož sebi zalcoń žada, ale přez mjasne nakhiluosće wotdźeržany ujedokonja to, ale runje, štož zakoń zakazuje. Tak je w čłowjeku pře- kora. Tule znutřkownu překoru wopisuje s. Pawoł po swojim nazlionjenju; štož pak wo sebi praji, płaći wo wšitkich čłowjekach. — 8. łfrĕcli t. j. z herbskeho hrčcha přikhadźaca nakhilnosć k hrĕchej zhudźi so přez zakońske postajenja a žada dokonjeć, štož je zakazane a namaka tak w zakonju přiležnosć a winn k hrĕchej. Bjez zalronja njeje lirĕcha, dokelž, hdźež so ničo njepostaja, tam tež ničo so njepřestupi. — !). Z tym spomina s. Pawoł na dźĕćace lĕta, hdyž njebĕ hišćc k spćznaću zakonja, a tak ani lc spoznaću lirĕcha přišoł. — 10. t. r. ja zakoń přestupich, zhrĕšieh, wumrĕch duchownje a zakoń, kotryž mĕješe mje k žiwjenju wjesć, přinjese mi smjerć. — 11. t. j. hrĕšna na- khilnosć. — 13. Zakońske postajenja su dobre, ale nakliilnosć je zła, a nałožuje nĕšto same na sebi dobre, k hrĕchej, a mĕsto toho, zo by we nim přiležnosć k dobremu pytała, namaka we nim přiležuosć k njesmĕrnym hrĕcham. —14. Zakońske postajenja su ducliowne, t. r. pokhadźeju wot Bolia, a elicedźa wĕrne zbože našeje duše spĕehować; čłowjek je pak přez herbski hrĕcli mjasnym na- kliilnosćam podaty, a tak słaby, zo je wot nicli wobknježeny; tohodla je w nim stajna překora mjez žadanjemi zakonja, kotrež rozom jako dobro a wužitne spoznawa a poruča, tak zo cliee je wola tež dokonjeć, tomule rozomnemu spćznaću a dobrej woli pak napřećiwja so mjasna nakliil- nosć, tak zo spoznate dobre so nječini, ale złe, štož so nochcyše. — 16. Z tym, zo złe noehcu, štož činju, swĕdču ze swojej wolu zakonjej, zo je dobry, dokelž wola clice dobre, kaž tež zakoń.
