Volltext Seite (XML)
158 S. Jana, 13. 46. Ja swĕtło sym na swĕt přišoł, zo nichtĕ, kiž do mnje wĕri, njeby we ćmĕ wostał. Wyše 1, 5; 8, 12; 12, 35. 36. 47. A słyši-łi štć moje slowa a nima-li jc kedźbu, ja jeho njesudźu, přetož nje- přińdźecłi, zo bych swĕt sudźił, ale zo bych swĕt wumćhł. 48. Štćž mje zacpĕwa a moj'e słowa njepřijima, ma (nĕkoho), štćž jełio sudźi; słowo, kotrež sym rĕĕał, to budźe jeho sudźić na poslednim dnju. 49. Dokelž ja sam ze sebje njejsyin rĕĕał, ale (tćn,) kiž mje pćsła, Wćtc; wćn je mi přikaznju dał, što mam prajić a što rĕĕeć. 50. A wĕm, zo jeho přikaznja je wĕĕne žiwjenje. Štož nĕtko ja rĕĕu, tak rĕĕu, jakož je mi Wćte prajił. STAW XIII. Jĕzus z ruborn wopasany njyje při wječeri swojirn wučownikam nohi, čoliož so l J ĕtr wobara; Jĕzus napomina jich, zo hychu mjez sohu to same činili. Pokazuje Janej swojeho přeradnika, ko- tryž woteńdźe, hdyž bĕ womačany kusk dostał. Jĕzus pak powĕda wo swojim wokrasnjenju a wo nowej kazni luhosće, a wĕšći Pĕtrej třikrććne zaprĕće. l*řed swjatym dnjom jutrow wĕdźeše Jĕzus, zo je přišła jcho łiodźina, zo by přešoł z tolio swĕta k Wćtcej; luhowawši swojich, kotřiž bĕchu na swĕće, je jich luhował haĕ do kćnca. Mat. 26, 2; Mark. 14, 1; Luk. 22, 1. 2. A po dokonjanej wjeĕeri, hdyž bĕ djaboł liižo Judašej Iskariotej, Symano- wemu synej, do wutrohy dał, zo by jelio přeradźił, 3. Wĕdźo (Jĕzus), zo je jcmu Wćtc wšitko do rukow dał a zo je wot Boha wušoł a k Bohu dźe,* 4. Wstany wot wjeĕerje a wotpołoži swoju (zwjeřšnu) drastu, a ruh wzawši wopasa so z nim. 5. Potom nala wody do mjedźeńcy, a poĕa wuĕownikam nohi myć a z rubom trĕć, z kotrymž hĕ wopasany. 6. Tuž přińdźe k Symanej Pĕtrej. A Pĕtr jemu praji: Knježe, ty cliceš mi nołii myć? 7. Jčzus wotmołwi a rjekny jemu: Štož jaĕinju, tynĕtko njewĕš; zhoniš pak potom. 8. Pĕtr jemu praji: Njebudźeš mi nohi myć do wĕčnosće. Jĕzus jemu wotmołwi: Njewumyju-li tebje, njezinĕješ dźĕla ze mnu.* 9. Syman Pĕtr jemu praji: Knježe, nic jeno mojej nozy, ale tež rucy a liłowu. 10. Jĕzus jemu praji: Štćž je myty,* tomu njeje trjeha, liaĕ zo nohi wumyje, tola je wšitkćn cisty.** Tež wy sće čisći, ale nic wšitcy. 11. Přetož wĕdźeše, štć je, kiž jelio přeradźi; tohodla rjekny: Wšitcy njej- sće ĕisći. 12. Hdyž pak bĕ jicli nohi wumył, a sebi (zwjeřšnu) drastu wzał, sydny so zaso k blidu, a rjekny: Wĕsće, što sym wani ĕinił? 13. Wy rĕkaće mi Mištr a Knjez, a prawje prajiće; přetož to sym. 14. Ildyž sym pak ja, Knjez a Mištr, waše nohi mył, dyrbiće tež wy jedyn druliemu nohi myć.* 15. Přetož přikład sym wam dał, zo byšće, jakož ja sĕinieh wam, tež wy tak ĕinili. 16. Zawĕrno, zawĕrno praju wam: Slu- žownik njeje wjetši dyžli jelio knjez, ani pćsłany njeje wjetši dyžli tćn, kiž jeho pćsła* Mat. 10, 24; Luk. 6, 40; niže 15, 20. XIII. S> t. r. hač runje bč sebi swojeje božskeje liodnosće wĕdomy. — 8> Jelizo njeposłueliaš, njedćstanješ dźĕla na mojim kralestwje, na mojich kubłacli. — 10> t. r. wosprawnjeny přez křćeńcu abo pokutu. ** Stćž je přez křćeńcu abo přez pokutu wot ćežkieli lirĕchow wučisćeny, trjeba jeno liišće nohi myć, t. r. to činić, štož myćo noliow znamjenja, mjenujcy w skutkach swoju lubosć k bližšemu wopokazać. Lubosć čisći wot wšĕdnycli słabosći. — 14> t. r. jedyu druhemu z poniž- nosću a podwolnosću słužić. — 16> Tohodla njesmĕće tež wy moji japoštołowje so powyšeć, ale jako ja dyrbiće so ponižeć.
